Persoonlijkheid

het komende, schoksnikte ze door, al schikkend met r handen ’n plekje aan z’n kleeren, waar ze ’r gloeiende hoofd indeukte, schurkend en dan weer even rustend in heerlijkgelukkig grijpen naar wat nog was, en slurpend het heel zachtwarme van zijn goed, zijn kracht, zijn rust, die straks weg zouden zijn, inééns, in een seconde van ’r weggetrokken voor altijd — „nee, nee, ogod je kunt niet bij me blijven, ga dan maar heen Loutje, ga dan maar, stoor je niet aan me, ga dan maar wég, ga maar.”

„Ben je niet kwaad? — zei-ie zacht, z’n hand tegen ’r voorhoofd — „wees niet kwaad Annie, ’t doet mezelf ook pijn.”

„Zul je niet altijd wegblijven? zul je niet doen of we vijanden zijn?” vroeg ze. „Beloof je me dat je ’s komen zult, een enkele maal?”

„Ja,” zei-ie, ,,’k zal weer s bij je komen, ’k zal niet altijd wegblijven, zal ’k dan nou maar gaan? ’t is beter dat ’k heen ga.”

Zij trok en rafelde aan zijn kleeren:

Ja, ja, nee ja, ga dan maar heen,” zei ze, ’r hoofd al verborgen om niet zijn oogen te hoeven zien, die stonden weenloos-droef naar ’r neer te denken. Hij nam ’r beide handen en drukte die even.

„Dag Annie, we blijven vrienden hoor.”

Maar plots zag ze op, een straaltje klare bewustheid kwam even ’r bewogenheid stillen; zij kon even denken aan al ’t daareven gebeurde en zij bedacht, hoe hij haar kwam zeggen dat-ie niet meer van ’r hield — en zij was nog tegen hem aan blijven staan, zij riep hem nog terug . . . ’n barsche trots voelde ze dan even, ’n harde wrokkige afkeer van ’r vernedering en zij bleef even voor hem staan en veegde