Persoonlijkheid

kamerdingen, zoo vaak met innigheid gemonsterd en vertroeteld.

Zij zag hem gaan, de deurknop nemen om open te doen, en een groote, angstige roep om hem schreeuwde door haar heen, stootend langs de binnenwanden van haar hoofd, heetkermend om alles wat met hem wegging, daar, daar, door de deur ging het, hij deèd het, ja hij deed het, hij had het gezegd en dan gebeurde het. Zij kon niet denken, niet weten wat zij deed; het schreide zoo om hem terug te hebben, nog even, dat ze, vóór-ie de kamer uit was, haar mond voelde openscheuren en hem riep, als ’n kind: ,,Lou! Lou!” kreet ze smeekend en plots barstte het schokkend gesnik los, stond ze, vooruitgeloopen, tegen zijn rug aan te huilen. Hij had zich omgekeerd en kon haar niet laten, hij nam haar hoofd en hield het tegen zich aan. Bleek was-ie geworden, al verwonderde hem haar terugroep niet, iets geweldigs had hij verwacht bij ’t openen van de kamerdeur. Hij duwde die snel weer dicht en liet haar heetschokkend, smartuitpersend huilen: ,,Stil nou Annie, wees nou stil, ogod kind, je maakt me zoo ellendig, ’t is zoo veel beter voor jezelf, ’t Kan niet An, ’k heb ’r zoo over nagedacht.”

Zij nam de beide kanten van zijn jas en trok ze saam en drukte haar hoofd ertusschen tegen zijn borst: ,,0 god, ik zeg ommers niks,” snikte ze, ,,’t is ommers goed, je hoéft toch niet bij me te blijven, la me alleen nog maar even tegen je an staan Lou, tegen je warme kleeren, Loutje, kleine mannie, ik dacht 't wel de vorige keer toen je hier was .... ogodogod, hou je niet van me Loutje, hou je niet meer van je kindje?” Wildsmartelijk, met het weten van nü alles wég, alles plots zoo naakt-donker in