Persoonlijkheid

’r daar bleef staan beloeren.

„Mag ’k de partituur van je terug?” vroeg ze bot, heesch. ,

Hij slenterde op haar toe, ineengedoken, wilgebroken zelf om haar hevige geslagen-zijn en zag 'r deemoedig aan, toen -ie de papierrol frommelde uit z’n zak en haar overgaf.

„Wil je soms de . . . ring Annie?

Zij schudde van neen — voelde naar 'r wang in plaats van naar 'r keel, om niet te toonen ’t gebaar noodig voor te kunnen slikken.

„Hou die maar,” fluisterschreide ze, nog zonder tranen. „Zóo burgerlijk hoeven we niet te zijn — je kunt ’m thuis afdoen as je dat wilt — terug wil ’k ’m niét.”

Hij nikte, bleef onhandig staan, aarzelend heen te gaan. Graag had-ie nog even gebleven, ’r troosten, ’r verklaren waarom ’t noodig was, heèl noodig, waarom ze eer blij moest zijn dan zich zóó gewurgd-ellendig te voelen. Maar zóó tot weenen toe bewogen wist-ie zichzelf, dat-ie wég wou gaan, wég, gauw gauw weg, om niets huilend te gaan zeggen; hij was zoo weinig zeker van z’n doen, als-ie medelijden had, en dan nu tegenover haar, die toch w^rel als ’n gewone vriendin kon gelden, nou-ie ’r zoó lang kende, zooveel vertrouwelijkheden met ’r gewisseld had. En ’n nieuwe moed tot doorzetten riep-ie in zich: als-ie nu, na dit alles, ’t moeilijkste te hebben gedaan, niet brak, was alles w^Teer verloren immers. Hij boog zich even en gaf dan z’n hand:

„Dag Annie.”

„Adieu,” groette ze, z’n vingertoppen drukkend; hooguit de zwaardichte keel neep ze het kirrende woordje.

Dan liep-ie beefslenterend naar de deur, zonder opzien, als roerde even iets in hem om van een groet aan de