Persoonlijkheid

handjes toe :

„Dag Lou,” zong ze naar zijn oogen: „wat heerlijk, dat je komt, vent, heb je al die tijd gewerkt, lieve mannie, en is je buitje nou weer lekker beter hè? bè je nou niet zoo kwaad meer op ’t vrouwtje, geef me gauw honderd zoentjes, toè dan!” Zij had hem al om den hals gepakt en z’n mond gezoend. Angstig nam hij haar beide polsen en hield ze vast en liet haar stilstaan dicht vóór zich.

„Stil, Annie, o god wees dan stil, ik kom heel iets anders doen, ik kom je iets naars zeggen, iets vreeselijk-naars, .... voor ons beiden,” zei-ie gauw met ’n nieuw-noodigen ademhaal,

Zij bleef schokkend voor hem stilstaan en zag hem angstig in zijn oogen, deed dan alsof ze haar polsen los wou maken.

„Doe de deur achter je dicht, dan, wat kom je me dan zeggen?”

Hij liet *r polsen los en duwde de deur dicht met z’n rug, bleef er dan tegen staan met zijn schuwe oogen in de hare, die stonden haastend-angstig in ’t van teleurstel-lingsschaamte hoogroode gezicht.

„Zal je niet kwaad op me zijn Annie?” vroeg-ie, met meer verstikking in z’n keel, dan-ie verwacht had. „Kwaad, wat dan, och god, Lou, zèg ’t nou maar!”

„Ik vond ’t laf om ’t je te schrijven . . . .” zei-ie, vermoeid al van kloekbedwongen hijgingen nu, ,,’k wou ’tje zélf komen zeggen, om je ’t uit te leggen.”

„Ja, nou?” vroeg ze, langzaam verbleekend, met de zelfde nóg levendig gedwongen oogen.

,,’t Kan niet Annie,” zei-ie heesch, roerloos vóór haar, „we kunnen niet bij elkaar blijven, wij tweeën.”