Persoonlijkheid

kerels aan ’t eind van z’n critiek gegeven, ’t was prachtig, als-ie den potsemaker eens tegenkwam, zou-ie ’m wel eens ondersteboven loopen.

Dagen werkte hij en halve nachten, in één afmattenden, hijgenden roes van zoeken en neerzetten. In een nauwe omlichting, waarin zijn hoofd neerboog over de tafel, af-genist van de wijkende kamerdingen door een ronding van verinnigend zwart, klommen de menschgestalten en bewogen. Hij zag hun juichen en schreien en hun naakte zielen greep hij en drong in de fijne vervezelingen en in het stuipgetrek achter de maskergelaten, en den schijn en den waan zag hij de weefsels beroeren, tot zij keerden in hun drangloop, die tot de daden gebaarde naar het lijf. Hij zag het vóór zich heet-omgloeid leven, met webbe-draden geweven aan zijn eigen ademlooze voelen, en wat zijn omkoortste oogen waarnamen, dat omneep hij met zijn woord, ergens ver weggekomen achter de innige ver-beeldingsruimte, en schrééf het. Als een jonge god zat hij neer en schiep. De jeugd beelde hij en ’t levensrijpe en den avond van 't bestaan. Hij doorleefde het kermende levensverlangen en den hemeljubel om ’t bezit en den huiverangst voor het Einde. Maar bij alles was hem het opperste makersgeluk, dan één weifelende seconde: de voldoeningsvreugde, en wég duwde hij die weer in de begeerte naar volmaakter, zoolang hij sterk was.

En tot hij moê was, bleef hij sterk.

Toen nam hij, op een dag, dat hij een stuk arbeid ten einde had gebracht, zijn rust. Verledensdingen vonden nu allengs weer plaats in zijn ontruimd verbeelden, en hij dacht aan Annette. Hoog-trots zag hij haar nu, brutaler dan ooit te voren, daar ver in het heel benedene, bij alle