Persoonlijkheid

zeggen mocht — niéts weg mocht geven, waarvoor-ie niets terug zou krijgen, dat-ie egoïstisch moest woekeren met zijn bezit. Hij zou ook niet verder denken aan waardee-ring, in een ommezien met kleine voldoeningspret naar wat was gedaan en waarvan immers het geluk al doorleefd was. Niéts nog had-ie gedaan: hakkelen en stamelen, dat wist-ie in zijn diepste zélf. Maar bevend-voorzichtig zou-ie verder gaan, zelf keurend en verbeterend naar allerhoog-sten eisch — en arbeidend aan wat weer langzaam en vaster en op hooger denkplan in hem öp zou komen staan, als de brooze groeiingen niet meer verrafeld en verdempt zouden zijn door de hindernis van ’t bewegen onder zooveel kernvreemde levens. Spijtig, grimmig was hij om zijn eigen zwakheid — waarom was hij zich niet blijven opsluiten hier tusschen de vier wanden van zijn kamer, om zijn begeerten te stillen door bedding alleen, waarom was-ie als 'n joggie uit vrijen geweest? O, hij zou maar glimlachen om zich zelf, hij was heel lang ziek geweest en nu hersteld, zou-ie weer verder gaan. Waar waren die malle critiekjes — wacht, die wou-ie daar niet voor zich hebben liggen, die moesten weg. Wat wouen die krantenkereltjes eigenlijk over zijn werk beweren, alsof ’t heel noodig was, alsof de heele wereld er op stond te wachten, dat ze zich er eens voor zetten zouen om iets van hem te zeggen! Wisten ze er iets van af? met hun dooie altijd gelijke bespreekzinnetjes, fatsoeniijk mooi en minder mooi vindend, als ’n juffrouw in een hoedenwinkel? Och, hij wou ’r niet over denken, of ’t nuttig was of niet, ’t was te lastig nu; als-ie eens niet anders in zijn kop had, zou-ie ’t wel eens overwegen. In elk geval die lui .... een aanbeveling voor de leesbibliotheeken had éen van die