Persoonlijkheid

angstig wantrouwenden kijk aan, gewild-koud sprekend, hoewel ze zich beven voelde.

„Nee,” zei-ie toonloos, ,,’k wil liever dadelijk weg.”

„O .... ’k zal je jas halen.”

Toen ze de kamer uit was, wreef-ie zich haastig over z’n voorhoofd, liep dan met stroeven glimlach op 'r toe: „Dank je, nee, 'k zal ’m alleen wel andoen hoor.”

„O, goéd, zeg Lou, ben je niet wél?

„O, best,” zei-ie met denzelfden glimlach. En 'r liefheid drong-ie met kracht terug, hij moest 'r nu blijven zien zonder ’r lange bekendheid, ’t mysterie van haar aparte verhouding van ’r af blijven wikkelen, om sterk te zijn. Zij was ’n meisje nu, een nietsje, een goed kind als heel velen, een enkel afgelijnd leven was ze; hij iets héél anders, iets heel vreemd daaraan, iets saamgestelds, massaler, met veel teêre woelingen in en öm zich, waar hij haar en ieder buiten moest houden. Nee, het kon niet, hij moest nu gaan en dadelijk aan *t werk en als dat hem in de afzondering gesterkt had, dan, zou-ie terugkomen en het haar zeggen.

„Dag Lou,” zei ze en stak hem ’r mooie handje toe, „neem je de partituur niet mee? Dan kun je, as je niet werkt, die 's stevig doorzien hè?”

Hij zag om naar de canapé, waar de opgerolde partituur lag van een duo, dat ze in zouden studeeren: „o ja” zei-ie weifelend en liep terug om ze in zijn zak te steken. Eenmaal bang, 'r nu dadelijk zeer te doen, moest-ie ook dat nog even liegen. En ’n zoen moest-ie haar geven — ze zou ’m immers vragen, waarom-ie dat liet — ’n zoen, die-ie gaf eiken dag en zoo dikwijls, nee dat kon-ie nu toch niet laten. O, wat huiverde ’t vreemd in ’m nou 't besloten was en ie ’t ’r niet kon zeggen. Hij hield zijn