Persoonlijkheid

ze te verwijten, maar ’n bevinkje bange verwondering om z’n bij zoo fronsenden ernst lichtjes verbleekend gezicht kwam hem zichtbaar in 'r opeens strakblauwe oogen en hij hoorde ’t als eens excuus, dat al ’r droeve machte-looze kleinheid bewees:

„We mogen toch wel ’s over andere dingen óók spreken? we kunnen niet altijd ernstig zijn, Lou.”

„Dat hoef je ook niet kindje,” zei-ie, stil-stellig hoofdschuddend onder haar angstiger kijken.

Jozefine was opgestaan en kwam hen beiden de hand geven: „Jullie gaan zeker niet mee hé? dan ga ’k maar hoor, ik wil niet bij die geweldige verzoeningsomhelzing zijn.” Met ’n daag-gillertje, hand groetjes en veel lawaai met deuren ging ze heen.

Louis ook stond op. Zijn mijden van ’r aan te zien maakte haar banger; iets van zijn beslotenheid voelde ze weifelend dreigen, maar zij durfde die niet beroeren.

„Ga je heen?" vroeg ze, „je gaat zeker werken, hè?”

Hij wou over dat werken niet gesproken hebben, zoo wijdver voelde hij haar er buiten staan. Sprak men van die dingen tot menschen die ze, als zij bekijkend, even goed grofweg negeeren konden ? Maar nu-ie, met breedmenschelijker overglijden haar onmacht zag tot grooter leven, haar eerlijken schrik straks, toen ze merkte hem gehinderd en zich beschaamd gemaakt te hebben — verteederde z’n sarrende trots tot ’n snel temperend aansluipende smarte-heid, waarin-ie z’n eigen strijd voelde.

Hij wist dat ze écht van m hield — waarom zou-ie ’r dan daadlijken onnoodigen pijn doen?

„Ja, ’k ga werken,’’ zei-ie, ,,’k moet weg.”

„Blijf je dan niet eten?” Zij zag hem al met denzelfden