Persoonlijkheid

die beweging, maar nu had hij plots de heftige begeerte met haar te vechten, haar oogen zóó op zich te houden, haar geluid gezongen naar hem alleen, als in aanraking der lichamen.

Toen voelde hij ook weer de warmte van zijn zoo lang ingegroeide levenswijding en hij wou haar die meededen innig; een kitteling tot heerlijk-opwindend haar-willen om-mekeeren, als langzaam, in den laatsten tijd was bijgeslopen, deed hem spreken.

„Da’s nogal een respect van beteekenis,” zei-ie „dat jij voelt voor ons hè? dat bestaat hoofdzakelijk in vignetjes teekenen.”

„Voor banden van anti-socialistische boeken,” zei Poggink glimlachend. Zij lachte ook, wel wetend, dat-ie schertste.

„Maar ’t blijft toch óok bij dat respect,” hield Johan haar vast, „is ’t niet Betty?”

„Daar mag ’t ook bij blijven,” zei ze, nu lachend, met een tik van ’t flappende tijdschrift tegen de tafel, „daar moet jullie al heel tevreden mee zijn.”

„Daar zouen we ’s over kunnen praten,” zei-ie met weer die kleine innige glinsterplekjes achter z’n brilleglazen, „da’s van nou èeuwig-moeilijke kwestie van de gemeenschap voor jullie hè?”

Zij voelde de glinstering van z’n oogen en dacht er weer aan: ja, hij was verliefd, die jonge. En zonder te willen glimlachte ze terug, in een ongeweten dankbaarheid voor de liefkoozing van ’r mooie-vrouw zijn.

Zij dacht onder ’t spreken voort daarover: leuk, diè verliefd op haar, wat ging ’t toch gek, je dacht er niet aan dat zooiets gebeurde en toch was ’t zoo heel natuurlijk. Zou ’t erg zijn, als ze zich toch maar ’s geen geweld aan