Persoonlijkheid

kon, zich de nagels in *t vleesch nijpen van spijt, dat-ie niet anders kon zeggen!

„Zou jij óók niet ’n beetje gaan musiceeren Jo?” vroeg-ie, „me dunkt d’r steèkt wel wat in jou, ’t verwondert me enorm, dat jij ook niet aan kunst doet, schilderen of zoo, of desnoods oók zingen, of alleen pianospelen, voel je niet wat voor viool? Och ik zeg maar d’r is maar zat, as 'n mensch maar wil, en ’n mensch z’n lust is ’n mensch z’n leven.”

„Ik,” zei Jozefine, „och neê hoor, ik voel d’r niks voor, ik praat ’r liever ’n beetje over.”

„Ja, ja,” zei-ie, in den daadlijk gevonden sarrenden toon van zoo even tegen loopknechie vriendelijken fabrieksdirecteur: „je wou zeggen, dat je meer aan huiselijke kunst-critiek doet, ja, 'k begrijp —* nou dat heeft zoo z’n nut, hm, jazeker.”

Josefine negeerde minachtend dien onbehoorlijk-heftig gevonden spot, was alweer aan den praat met Annette over ’t weer en andere dagendingen — vertelde in extaze dat ze ’n acteur was tegengekomen die ’r gegroet had. Annette vond ’t gelukkig, zei ’r te benijden. En dan vriendinnetje, met 'n blik naar Louis, dadelijk tot hem weer gaan latend haar domme babbelmondje:

„O gunst zeg, Lou, ’k heb verleden week je nieuwe roman gelezen, god, d’r komen vreeselijk leuke dingen in — zeg dat gesprek van die ouweluidjes, o snoezig von ’k dat — echt typisch hè? maar over ’t geheel vin ’k ’m niet zoo leuk as je vorige werk, wel veel saaier. Je ben toch niet kwaad da’k ’t zeg?”

„Heelemaal niet,” zei-ie met ’n nijdklit in z’n keel. „Och, je neemt immers wel in aanmerking, dat ’k je oordeel