Persoonlijkheid

wou: het waren voor haar alle officieele dingen, waar veel menschen ten einde aller redeneering toch krimpend voor buigen moesten, dingen de wereld regeerend met groot-zwijgende stelligheid; met één zacht gebaar en één hevigen neerklap was alle andere macht aan de aandoening geknecht; de menschen hadden volle keelen of brandende schreioogen wen ontroering ze in sluier wikkelde — het was om de oppermacht dier dingen het meest en maar heel weinig om hun wezen, dat Annette zich in kunstleven bewoog.

„Je vindt ’t zeker niet goed?” kon ze niet laten te vragen.

,,’k Vin ’t prullig,” zei-ie streng-weg, doorhakkend.

Zij keerde zich om, zag den tuin in, kleurend van harde teleurstelling.

„Och,” zei Jozefine „Jij vit ook altijd zoo, Lou, jij denkt zeker dat je op concert bent, An moet toch pas leeren”.

Een hevige spotlach vlijmde naar z'n keel, toen-ie omzag naar Jozefine’s hoek. Met ’n zijblik naar Annette, die, om vriendinnetje’s-hulp, boozer meende te mogen kijken, be-dwong-ie zich, voelde-ie alleen z’n oogen kleiner worden van de begeerte haar af te maken. Daar zat nog zoo’n vervloekt-mooi leeghoofdje, zoo'n duurgekleed, zichzelf verwennend nulletje, dat Liefje’s vriendinnetje was.

Ja, hoe kwam eigenlijk artistiek Liefje aan zulke hooggeboren vloermatjes hé? Was ’t eigenlijk niet ‘t klaarste bewijs dat blond Liefje met al haar stevige educatie, haar pianogetingel en delamator-nadoenerij oèk ’n koddig ba-zardingetje was ? De brutaliteit van dat nest, om ’r salon-praatjes, ’r zuivere kransjes-geleuter hier te durven zeggen naar zijn rusteloos arbeidenden ernst heen —■ hier tegen-critiek te durven geven op zijn oordeel, alsof-ie niet huilen