Persoonlijkheid

opmerkend langs hem heen, om zijn zwijgen nu alweer, keek dan weer naar de deur en weer naar hem, voelend dat hij haar aan bleef zien. ’t Was wel zoo. Wonderlijk. Leuk wel. Nee toch niet. Die mannen, als ze ’n vrouw tweemaal in de week ontmoeten, dan is ’t mis. En dan zulke mannen; ze onthouden zich van intieme omgang met vrouwen; ’t kan ook al niét anders. Dat geeft heftigheden. Een lieve jonge. Je kon ’m niet van je weggooien, als ie ermee aankwam, ’n vrouw is toch ook niét van hout. Gek, nou zei ie niks; ’t is toch onaangenaam, hij zag ’r weer aan, ’n beetje onkiesch, maar hij kan ’t niet helpen, ze doen als schooljongens, zulke mannen — daar kwam Herman.

De deurkraak brak in Johan de zenuwachtige broosheid; hij zag even achterom naar Poggink, om een beweging te maken, stellig meenend dat ze zijn geagiteerdheid weten zou.

,,Bè-je wat bekomen?” vroeg ie met z’n innigen glimlach en merkte nu, nooits iets hatelijks tegen Herman te zullen voelen. Er was tegenover Betty’s man eer een devotie nu, een diefjesachtigheid om ’t begeeren alleen van zijn vrouw. Poggink maakte een gezichtsbeweging van: o ja, dat komt weer in órde, en ging achter Johan langs naar z’n plaats, leunde diep achterover in z’n stoel, toch nog even door een oogsluitinkje z’n afmatting verradend.

,,Was ’t interessant?” vroeg Betty naar Johan, ook leunend tegen ’r stoelrug in ’t laten der lectuur, warmer nu naar de opwinding van ’t schermutselen.

,,Och, jawèl,” zei Johan eenvoudig, schoon steeds met bedwongen stembeving, ,,’t is altijd interressant, hè?”

Herman omstreek z’n kortgehouden baard en kamde z’n vingers door z’n dunne zwarte haren. ,,M’n vrouw vindt