Persoonlijkheid

daarvoor.

Dan wierp ie ’t raam dicht, haastig, met een voornemen, om nu dadelijk aan zijn verwarring te ontkomen — en vluchtte naar z’n bed.

II.

Betty Poggink zat in de huiskamer tijdschriften door te bladeren, toen Johan en haar man binnenkwamen, terug van vergadering. Zij zag op en nikte hen even toe, de bladen van de Studio in de eene hand, met de andere dan Johan’s vingers drukkend, en na ’n „dag jonges, ga zitten Johan,” sloeg ze öm, lezende even in haar stoel.

„Zijn de geleerden ’t weer niet eens?” vroeg ze dan, glimlachend om hun nog drukke spreken tot vóór de kamerdeur. Ze waren altijd nog in debat, die twee, als ze van vergadering kwamen; ’t w&ren me gewichtsmenschen, dacht ze met stoeiend onderschatten. Poggink was even bij tafel gaan zitten, vóór ’t ontkleeden, zwijgend met z’n door-schijnend-bleekfijne, afgematte gezicht, waarin zich, achter den bril, de oogen vluchtigjes sloten en weer openden.

„Ben je weer moe?” vroeg ze.

Hij nikte even. ,,’n Beetje,” zei-ie.

„Geef mij je jas en je hoed maar,” bood Johan aan, maar Herman weerde vriendelijk af, wou dan maar even wachten.

Betty had de armen over de borst gekruist, schudde glimlachend ’r mooie blonde hoofd. „Je moet je ook zoo vreeselijk druk maken,” zei ze, „heeft ie gespietst van avond?”