Persoonlijkheid

heelemaal weg is . . . Ku-je 't je voorstellen of niet?” „Vreeselijk . . . maar wat heb jij daar nou voor goeds an gedaan . . . jij bent weer weggegaan natuurlijk . •. . daar blijft zij achter in zoo’n omgeving.”

„Loop jij naar de bliksem, dacht je da’k ’r tractaatjes van ’t Heilsleger zou geven? aan zoo’n vrouw? goéds. . . ze wou hebben dat ’k met ’r mee naar huis zou gaan.” „Met ’r mee,” vroeg Johan, verwonderd over dingen zoo buiten zijn denkwereld.

„Dat moet je voelen ... ze was in de hemel dat ze ’n goeie ouwe kennis zag — ’k moest bij ’r blijven — ze wou ’s met me praten in plaats van met een andere vreemde snuiter naar huis te gaan ... as jij dat nou niet snapt. . . 'k had ’r toch groot verdriet gedaan as ’k dat nou geweigerd had ...”

—    „En an jezelf.”

—    „Och zanik niet man ... ze was zoo allemachtig lief hè, uit blijdschap dat ze ’s praten kon.”

„Kan wel,” zei Johan, „maar ik zie ’t nut er nou maar niet van in hè? ik zeg maar dat je haar en jezelf daar heelemaal niet beter meegemaakt hebt . . .”

Gerard had nog ’n cigarette opgestoken en omwolkte zich lekker-vadzig na de versterking van ’t brood en de melk, dicht leunend in den rug van z’n stoel. Hij kreeg telkens glimlachjes bij de uitspraken van zijn broer en blies dus maar, blies, luchte grijze wolken die ’t lamplicht vach-tig omvingen en bij oogenblikken temperden. Dat vond ie nou aardig, bijna heerlijk, die Johan zoo ’s even te laten preeken tegen zijn ongehoorzaamheid. Och, hij maakte zich nooit druk met 'm, hij moest eigenlijk zelf maar weten hoe ie z’n leven inrichten zou, maar soms prikkelde