Persoonlijkheid

met ’n zacht „merci.”

„Hebben ze erg te keer gegaan?” lach-vroeg-ie met 'n hoofdnik naar de andere kamer. „An heeft zeker ontzaggelijk veel geweend in die tijd over de verdorvenheid haars broeders, en heeft de huisrat niet vreeselijk om me gejammerd? heeft ze niet naar me laten dreggen?”

„Heelemaal niet,” glimlachte Johan verzekerend, „ze was wel ongerust, maar dreggen wouen we niet hebben, wat in de modder gaat, willens en wetens, dat moet ’r maar in blijven.”

„Da’s heêl, heêl goed opgemerkt, jij krijgt ’n extra lintje van de voorzitter van de vereeniging van ’t reine hart ...”

,,’t Goeie mensch heeft toch werkelijk drie dagen lang voor je gedekt bij elke maaltijd,” vertelde Johan nog vóór ’m staand naar z’n eten te kijken, „je miskent dat beste mormel waarachtig, ze had werkelijk nog met je te doen.”

„Flauwe kul, ’t is verdomd geen mormel, ’n goed wijf hoor.”

„Ja zeker, maar je moet nou ’s niet zoo vloeken, da’s nou niet zoo noodig.”

,,’k Heb allemaal van die ouwe liefdes, god kérel, ’k heb ’n vrouw ontmoet eergisteren, da’s wat voor jou, . . . ’n ontzaglijke misèse.”

„Misère? hoezoo”, vroeg Johan, nieuwgierig naar dingen uit vreemde omgeving. Hij liep achter Gerard langs naar z’n armstoeltje en ging even zitten, z’n bril vaster op z’n neus drukkend, om nog even te praten. Gerard dronk z’n laatste melk uit, veegde dan z’n mond schoon met z’n zakdoek en wreef over z’n moeë-gezicht. Met z’n hand om z’n baard bleef-ie zitten, denkend aan den afgeloopen nacht, aan den vorigen ... in wazig denkstaren loomden