Persoonlijkheid

grappig smoèl als die kerel toch had . . . maar dan zag-ie plots weer z’n blauwomwalde oogen, de leefkracht verkwijnd van roesafmattig, en z’n gezicht verernstigde zich weer in het bedenken van het kwade . . . Hoe vér stond dat leven nou toch van ’t zijne; wat konden zij, hervormers, doen, als zoo sterke geesten hen glimlachend negeerden. En weêr wou-ie beginnen te spreken, te vragen, waarom-ie nou eens niet moeite wou doen, zich sterk te maken tegen die hartstochten, ’t zou toch z’n leven vermooien, als-ie zich bedwingen leerde, er was zoovéél, zóóveel te doen, hij wou ’m zoo graag aan 't lezen zetten, al z’n brochures, z’n opwekkingen tot socialistischen arbeid hadden niéts bij ’m gedaan . . . morgen, als-ie uitgeslapen was, zou-ie toch ’s ernstig met ’m praten, zóó mocht ’t niet blijven; 't was een heerlijk werk, dat zóó dichtbij voor hem te doen was, om die Gerard nou ’s tot een echt bewust mensch te maken hè . . . hij had toch talent, die kerel, en hij kon zoo magnifiek voelen soms, dan moest-ie toch meer, dan ’n beest zijn . . .

„Zeg wi-je 'n glas melk?” vroeg-ie, „asje ’t hebben wil, ku-je ’t krijgen, anders kan ’k je niks geven hoor . . . je weèt wel, wijn drinken we hier niet.”

Gerard nikte doorkauwend, oogde even van terzij naar ’m op: „Je bent kinderachtig zég, ’k wil graag ’n glas melk van je hebben, maar je weet wel, dat ik niet altijd wijn drink hè? dat ’k ’t ook al wel met schoon water heb gedaan.”

„Da’s jullie prachtige artistenleven,” zei Johan, goedig spotlachend en ging ’n glas melk halen. „Daar hè je ook ’n mes,” zei-ie teruggekomen, ’t naast z’n bord leggend.

Gerard at door, gebruikte z’n mes, slokte dan de melk