Persoonlijkheid

„Nou ja,” zei Annie, ,,’k zal ’r nog dadelijk niet meé ophouen, ’k zal ’r nog wel ’s over nadenken.”

„Je zult wel verstandig zijn,” besloot-ie, zeker wetend dat ze wel voort zou gaan. Ze waren nog wat zwak nu en dan, die bekeerlingen van ’m . . . dan was ’t noodig dat-ie ze ’s ’n duwtje gaf.

* *

*

Half twaalf ’s avonds zat Johan nog op z’n kamer z’n brochure te lezen, toen Gerard de trap kwam opgestommeld. Met een zwaarmoeën bons tuimelde in één wenk zijn lichaam de kamer in en op een stoel aan de tafelzij bij de deur. Hij lachte even genoeglijk-afgemat binnen den baard-omhang van z’n öp-bleeke gezicht en nikte met z’n hoofd, waar z’n slappe hoed op hing, in den neerval op de stoel. „Bejour,” zei-ie, als zwaardronken, vaagvroolijkend en met het eigene van den sterke, daadbewuste, „zit je nog aan den krabbel man, is d’r wat voor me, ’k heb honger.”

Johan was achter in z’n armstoeltje gaan zitten en ruimde aan Gerards’ tafelzij haastig wat boeken weg, waar diens arm op leunde, zag dan verstoord-bestraffend op naar z’n vrouw-blanke, verboemeldbleeke gezicht. Kwam dat zwijn daar nou zoo z’n kamer binnenstormen, as ie d’r niet zoo beroerd uitzag, zou-ie ’m vragen wèg te gaan en ’m niet verder in z’n werk te storen.

„Zoo, zwabber”, zei-ie „Kom je daar eindelijk is w^Teer anzetten? heb je je gemoed ’s weer lucht gegeven?”

Maar Gerard, leunend tegen de tafelrand, gebaarde in bewondering met z’n hand uit z’n wije regenjas gespreid. „Wat heb ik ’n paar dagen achter m’n rug, god, Johan, dat had je mee moeten maken.”