Pakkettenrapport Rode Kruis

66

Nederlandse vertaling van de rede van Jonkheer Beelaerts van Blokland:

REDE uitgesproken te Genève op 19 October 1945, voor ingewijden, door Jhr. Beelaerts van Blokland, afgevaardigde van het N.R.K., op de Conferentie van afgevaardigden van nationale Rode Kruis Verenigingen.

Derde beschuldiging: Wij zouden geen belangstelling getoond hebben voor het lot van onze gevangenen in Duitsland.

Dit is beslist onwaar. In werkelijkheid heeft ons Dagelijks Bestuur nooit nagelaten alle mogelijkë moeite te doen teneinde toestemming en de benodigde middelen te verkrijgen om met het zenden van levensmiddelenpakketten — die, wij wisten het maar al te goed, een onontbeerlijke aanvulling betekenden voor onze gevangenen — voort te gaan. Echter, de Duitsers hebben zich totaal onhandelbaar getoond. Wij hebben de grootste moeite gedaan, op allerlei manieren, zonder ophouden gestreden in samenwerking met ons „Rijksbureau Voedselvoorziening in oorlogstijd” en andere autoriteiten, die daarvoor in aanmerking kwamen.

Slimheden (uitvluchten) van de Duitsers, in 't bizonder van gezant Bene van het Ministerie van Buitenlandse Zaken te Berlijn — een uitgesproken schoelje — waren onuitputtelijk, wanneer het betrof moeilijkheden op te werpen en uit te vinden om ons werk tegen te werken en onmogelijk te maken. Ten slotte bleef ons als enige troost: wij wisten, dat hetgeen wij zouden hebben kunnen sturen, van slechts geringe voedselwaarde zou zijn geweest gezien de prachtige zendingen, die onze mensen af en toe van Engeland en de Verenigde Staten door tussenkomst van het Internationale Rode Kruis kregen.

Indien, samenvattend, men zich rekenschap geeft van de voortdurende en volhardende pogingen van ons Bestuur gedurende deze treurige oorlogsjaren, waaraan geen einde scheen te komen, is er alle aanleiding vast te stellen, dat zeer zeker Baron van Lynden en zijn trouwe medewerkers nooit nagelaten hebben al het mogelijke te doen en zich met hart en ziel gewijd hebben aan de bijna bovenmenselijke taak, die zij zich hadden gesteld. Zij hoopten nog steeds het schip in nood te kunnen redden; ondanks alles zijn zij daarmede doorgegaan tot de dag, waarop de benoeming van de befaamde Piek een eind maakte aan de strijd, die verder dwaasheid, en erger nog, onuitwisbaar eerverlies zou hebben betekend. Er bleef voor ons slechts één mogelijkheid: gezamenlijk aftreden, na het doen verdwijnen van alles wat van nut zou kunnen zijn voor de duistere doeleinden van de verrader.

Bijlage 12.

Mevrouw W. Honselaer (Amsterdam).

Amsterdam, 19 December 1945.

Zoals U uit zijn brieven kunt lezen, vraagt hij herhaaldelijk het Rode Kruis om hulp, echter tevergeefs. Zelf heb ik geregeld pakketten