Levensgang, eerste deel

3i

Z'n vader had even zacht geprutteld, wrevelig dat 't nóu nog gedaan werd, op Zondagochtend, en dat haar klanten dan maar wachten moesten tot Maandag. Maar toen had z'n moeder 'n kol opgezet, en'm zóó met vloeken naar de hoofdmis verwenscht, dat ie gauw was heengedruild.

LToen had er door 't donkere kamertje niets meer geklonken dan 't stil-rijke gekraak van haar Zondagsschoenen, onder 't nog stiller geklos van Liesjes klompen, achter.

Hein zat nu boven, met kouê handèn en steen-voeten, inééngeknust. De regen was blijven kralen uit lood-grijze damplucht. Z'n boek had ie op den schoot, uren al, zonder te lezen.

Roerloos zat ie nog.

'n Oud herinneringsspel van voor vijf jaar had 'm, zoo zonder dat ie wist hoe 't kwam, al z'n heldenliefde als kind vóórgerold. Hoe anders was ie alles gaan voelen. Wat 'n martelende vernederingen had z'n kindertrots en blijheid al dien tijd al niet doorgemaakt. Maar wat ie daar vanochtend vroeg weer gelezen had, dat breeê verhaal van Huss, z'n marteldood, o! hoe hevig had 't z'n kinderverbeelden weer geraakt. In jaren had ie zoo'n schok niet gevoeld!... Eerst waren er, als heel van ver, dwalende lichtjes door 'm gezien, blauwig; ze versprongen voor z'n oogen, de vlammetjes krompen fijn wèg, en toen plots was 'r iets ontploft in 'm. Inéén had ie 't gevoel van 'n reuze-liefde voor 't martelaarschap; 'n brand was in 'm gevonkt en gevloeid. Bij 't lezen van Huss' dood voelde ie zich wegkrimpen. Vóór zich, net als vroeger, zag ie 't drama gebeuren. Weer heele-maal gloeide en lik-tongde het vuur van z'n jeugd-geestdrift in 'm op. Z'n hoofd hamerde, alsof er spijkers door z'n schedel geklopt werden. Z'n haren voelde ie pijnlijk strakken, z'n ooren suisden in wentel-gedruisch. Heet opgewonden zat ie, met dik gehuil in z'n oogen, tranen die meeglinsterden in de verstarde strakheid van z'n starend niet-zien.

Ja, nóu zag ie Huss... wat 'n goddelijke kerel, hou moed... hou

moed... zeg maar niks____ God zeg toch niks, ze slaan je... laat je

niet bang maken, ik kom je te hulp... ik kom.

Dat schreeuwde ie zacht in-zich-zelf toen ie 'm daar zoo zag staan, omsingeld van buikig gemonnik, van beest-zwelgers, methaat-gedrang en woede-gift zich om 'm heen rijend.

Hè, wat rechtop bleef ie staan Huss... zijn Huss... Ja, wacht, luister, nou zou ie zeggen, dat God hem nooit zou teisteren, hem zou laten vervloeken, en dat ie al wat ie zei uit 't diepst van z'n ziel had opgegraven, om te uiten de waarheid van z'n gevoel. Ineengekrompen van schrik was Hein, bij 't doorvoelen, diep, diep inleven van zoo'n moed, zoo'n goddelijken, zachten trots. Hij zag 'm, Huss, maar rechtop; om hem heen de turende lawaaiende pries-terkliek die hem wil verscheuren, die hem sart, hem uitjouwt, verdoemt. Alles zag ie, levend voor zich gegroept, priesters, ridders monniken, vorsten die 'm willen dwingen, striemen, uit elkaar rukken... O! wat 'n goddelijken eerbied voelde ie voor zoo'n kalme kracht, voor