Zegepraal

92

Wel kwam de melankolie me omstormen, mij persoonlijk rakend en martelend.

Want ik werd er al zekerder van dat 't met mij gedaan was.

Wat 'n gevoel Florence, ik die bijna altijd in 'n zonnigen levensschitter liep en rondjubelde. Jij vondt me wel meestal heel ernstig, bij 't sombere af, niet? Maar leefde er wel iemand die zuiverder 't gezonde optimisme voelde bloeien in z'n ziel, als 'n kerseboom in rooden glanstoover onder zonbegieting ?

Het leven is geweldig van Ernst en Schoonheid. Maar sluit dat de dartelheid buiten ?

De jeugdige uitbreking van stoeiende guiterij en echte zalige zorgeloosheid ?

Is 'n kind, 'n écht, 'n kristalklaar onbesmet kind dan niet in z'n prachtinnige onbewustheid, de zuiverste weger van het leven ?

Zie Aaytje van Zus.

'n Kwikzilver-zieltje, zoo gevoelig en fijn, zoo ontvankelijk voor den lichtst en aandoeningsstroom in jubel en verdriet.

In twee op elkaar volgende minuten zegt hij 'n wijsheid van heerlijke, onbewuste diepte, en dadelijk daarop een kinderlijken stamel van oprecht geluk om 't nietigste geschenkje, zoo ontroerend écht en innig dat je 'r om schreien kunt.

Die kinderen ! Ze hebben de geestelijke en diepe levensdingen in een tooverkring van argelooze pracht omsloten. Ze spelen met juweelen als met knikkers, en 't zonnelicht blondt over hun dartele kopjes, kleurt de lipjes fel-rood, blauwt, verft fijn-groen of bronst de oogjes ; blankt de wangen en stil trekken de schaduwen lijntjes om de ovaaltjes, om de oogkasjes, onder den fijnen wimper tril____

Jezus heeft ze begrepen en Vondel ook! en Hugo en nog enkelen. Maar die het mooie kinderwereldje werkelijk doorgrondt is een gelukkig mensch ; want zelfs de wreede, erfelijk belaste en chagrijnige exemplaren onder hen, die al de sluwheid en 't listig venijn van kwaadaardige volwassenen nog verfijnder in hun schijn-onschuld bergen, zijn nog als studieleven van groote beteekenis.