Zegepraal

go

nieuwe aanvallen, dacht ik aan Kant, bekritiseerde heele brokken van zijn moraliteitstelsel. Soms vielen me heele fragmenten van Dante in, tusschen stukken werk van anderen. Eer ik 't wist zat ik in 't kleine en godsstille kloostertuintje van Ruys-broeck. Ik zong zelfs onderhands melodieën, klankloos natuurlijk, en in mij orkestreerde 't vol uit, brokken symfonie van Beethoven....

Toch lag ik half te sterven ; ik kreunde, schreide, haalde adem als 'n halfdood gemartelde asthmalijder.

Ik zag de heerlijkheid van ons socialistisch ideaal opbloeien ; een allerhoogste gemeenschap, de menschel! samen in een prachtsfeer van zonnend geluk ; ik zag brokjes allegorie van het nieuwe koningschap op aarde, in een doorgloeid oranjcvurig licht.. Ik zag wijde landschappen voor m'n brandende oogcn gedompeld in een zilvergroen licht als er glijdt over den rug van een haring; met toekomst-wezens, vol vrijen ademhaal, groot en overvloedig van kracht.... terwijl ik toch zelf vol pessimisme en melankolie mijn eigen verschrikkelijk lot afwachtte.

O Florence, hoe wonderde toen in mij dat vreemd-heroïsche gevoel, die mengeling van ideaal geluk, ideale liefde en beven-den angst voor eigen bestaan.

Maar in dat wondere glanzende licht van mijn hooger Ik, — zal ik 't nu maar noemen — stond alles te schijnen in kristallen pracht.

VI.

Het venster van mijn zonnigste Verbeelden lag ombloemd en geguirlandeerd van roode rozen en groen. De Visioenen-ruit gloeide van een bovenaardsch licht, en er om heen verstroomde een zilveren zonnewereld, glans en gloed.

O ! dat Venster van mijn zonnigst Verbeelden, die doorgloeide ruit!

De vreugde omspeelde cr de menschen in die zonnewereld.