Zegepraal

8g

Zoodra 'n mensch bijkrabbelt doet hij weer gewichtig of er niets gebeurd is, trekt hij kuurtjes tegen 't Leven.

Maar groote God Florence, wat andere stem klinkt er in je, een van diepst ontzag, voor 't leven, als je ééns maar in 't schaduwrijk gegluurd hebt.

Ik heb menschen gekend, bluf'rige schepsels die op 'n zeereis, bij 'n spasmodische braking, 't angstzweet op 't gezicht geklamd, in den hevigsten vrees voor den Dood, kreunden van berouw om al wat ze slecht gedaan hadden.

Bij herstel hadden ze weer 't hoogste woord, de knallerigste bazerigheid !

Dat ken je zeker wel om je heen, niet lieve ?

Zet den grooten Napoleon, eens 'n paar centimeter van den grond, den eersten keer op 'n fiets.. .. En zie dan eens z'n wezen, z'n tronie in den angstban, tusschen het wiel- en stuurgeslinger ?

Hoe is 't mogelijk 'n wereldheerscher, die kanonnen als kussens gebruikte, 'n paar centimeter van den grond gelicht, al z'n zelfbeheersching te zien verliezen !

Eén mensch is 'n nieteling ! Elk individu als individu is belachelijk-onmachtig.

O Florence, ik heb de kracht en 't ontzaglijke geweld van het groote leven leeren kennen, de nietigheid van ons eigen wezen, z'n begrenzing en z'n eenzijdigheid, dat in gezonden toestand alles behandelt met 'n gewicht-voor-de-eeuwigheid, babbelt, oordeelt, veroordeelt, pocht, bokst, rammelt, spot, hoont,....

en plots knak____daar ligt als 'n voddig zootje, neergeworpen

met 'n woesten smak, en weer gegrepen door de zelfde mysteriehand die je 't leven binnen-stootte.

Hoe werkte mijn geest in volle kracht.

Ik wist alles, alles, terwijl mijn ziel toch doorstroomd van angstige doodsgedachten maar woelde, woelde.

In mijn ergste benauwingen dacht ik aan de meest-verheven en meest-grillige dingen. Soms onder 't stikken, en al wèèr