Zegepraal

8₇

looze nachten van mijn ziekte, was de misère een bloedende-kreunende jammer. Mijn heel leven herleefde ik met 'n koort-sende smart, in 'n ijlende onrust en marteling.

IV.

En toch heel vreemd, ontzaglijk vreemd, bleef m'n geest in klaar zuiver bewustzijn, boven periodieke angst en benauwing, en boven lichaamsuitputting onaangetast alles toezien.

Er stond iets heel hoogs in m'n geheel verduisterd lijf en donkre ziel, als 'n kalme, omschijnende lichtklaarte. Dat licht was óók voor mij, dat zag en voelde ik boven al mijn smart en ellende uit.

Onder de klare en kalme schitterende belichting van dit hoogere bewustzijn hoorde ik tot me zelf zeggen : Wat er ook met je gebeurd, ik blijf rustig in je.

Ik wist niet wat 't was, maar 't gaf me een heerlijk rustig gevoel en 't leefde öp uit me-zelf.

Dan zag ik mij liggen stumperen, hoorde ik me steunen, zooals ik 't 'n ander zou hebben hooren doen. En toch was 't in niets 'n hallucinatie !

De meeste dokters, kindeke, zijn te grof in hun analyse, te schijn-geleerd, te zoekerig en onpsychologisch, om werkelijk de fijnste wendingen in 't geestelijk Ik van den patiënt, op zulke uren te verstaan.

Er was in mij een uiterste subtiliteit van gewaar worden, juist in de sfeer vaD dat lichtende Ik waarvan ik je zooeven vertelde.

Ik stond heel diep binnen-in doorlicht van een prachtigen glans, ik zag de dofste levensfeiten zich voor mij kleuren in den pastelzachtcn gloed van een regenboog.

Ik zag soms de schittering, verblindend spel van noordpool-licht, tegen 'n eindloos blanken sneeuw-einder, waaruit opdook het koele gevloei van wonderkleurige sproken.

Ik had een perspikaciteit die me zelf verblufte.