Zegepraal

85

Ik wilde niet ziek, niet slap, niet lam liggen te versukkelen, maar ik vermocht me geen paar centimeters uit mijn kussens te heffen.

Mijn geest zat in me te woelen, te martelen, te hunkeren naar al de bloeiende levensdingen, mijn lichaam smachtte naar rust en doodelijke stilte.

Dat gevoel van machteloosheid in de spieren, de zenuwen is de ontzettendste marteling die 'n mensch kan ondergaan ; 't steeds voelen wegvloéien van je krachten. Verlamming zou beter geweest zijn dan een paralyse die telkens op-en afstroomde.

Er is niets bij te vergelijken Florence !

Stel je alleen een dergelijke benauwing voor !

Je gaat in 'n kist liggen, waarin je heele lijf precies zóó past, dat je geen vin kunt verroeren. Zie nu, 'n precies op de kist passende zoldering langzaam op je afzakken En probeer je overal knellend ingesloten ledematen nu te bewegen, 't deksel te weren, zonder dat je macht hebt over 'n vinger. Voel je dien doodsangst ?

Zoo'n sensatie, maar nog veel erger, onderga je bij de bewustwording van je verlammingszwakte en 't sterk werken van je geest.

Hoor je nu 't geschrei van zoo'n mensch ?

Ik kreeg hypertrofie, 't Kleinste gekraak verklonk me in de ooren als geknal of 'n stormend gerucht, 'n Gesproken woord trilde en galmde dreunend door m'n hoofd, dat arme hoofd, allersmartelijkst omschroefd van knel en druk.

Dacht ik aan 'n boek, 'n blad papier, dan kreeg ik 'n stikkende benauwing, 'n walg, 'n obcessie.

De ellendigste toestanden uit mijn armoe-jeugd, uit 't donkre leven van moorden, baldadigheid rondom mij in 't groote wereldgerucht, kwamen voor mijn gepijnigden geest deinen, heen en weer, als een wiegend schip op de branding.

Ik had geen wil meer om te beletten dat mijn geest bevallige en arabeske fantasiën omgoochelde in dien valen spokendans der herinneringsdingen.

Allerlei huiverende sensaties van 't ellende-leven omring