Zegepraal

83

II.

O dat offer van mijn broer, Florence! Maar nog grooter dat van Zus. Zij die niemand haar kind toevertrouwde, zou er nu, voor god weet hoe lang, van scheiden..

Toen ik laatst hier was Florence, kon ik je niets van Zus vertellen. Als ik er nu zelf over schrijf wordt 't me al te machtig, voel ik een inzinking van hevige emotie en duizelende ontroering. Bij die aandoeningen voel ik me doodelijk zwak en uitgeput. Daarom wachtte ik, al maar wachtte ik, tot ik wat meer zeggen kon.

Want als ik die uren en dagen van mijn eerste ziekte uit de handen van Zus in andere was overgegaan, menschen die mij niet kenden, niet begrepen, ik zou 't bestorven hebben.

Zij, in haar slanke, meisjesachtige frischheid en innig jeugd-mooi, gaf me zooveel van jou. Zus had me al tienmaal gevraagd of ze schrijven zou aan Florence, maar met groote ontsteltenis-oogen wees ik neen, of stamelde, tusschen m'n benauwingen in...." Vooral niet.... nog niet."

Eerst moest ik hooren wat mijn vriend-dokter in Amsterdam van m'n toestand zou zeggen, want als ik 't hem ernstig vroeg, zou hij me de waarheid zeggen.

De laatste dagen was mijn lamheidsgevoel verergerd. O ! lieve ! hoe schaamde ik mij voor jou. Ik voelde me soms alsof je in één iets vreeselijks in me ontdekken ging, als je dat hooren zou. Gloeiende gedachtestuivingen en angstvoorstellingen doorschroeiden mijn brein.

Al wat ik vroeger in hospitalen en in 't ziekte-leven had gezien, bracht ik met rillende zelfpijniging en scherp-wreede, vlijmende kracht weer voor m'n geest.

En al die ziektegevallen toetste ik aan mijn eigen ziekte.

Ik voelde echt en onontkoombaar dat ik verloren was. En nu dacht ik met ontzetting, maar klaar en vol realiteit, wat er met me gebeuren ging, als ik met verlamming leven bleet.

In 'n wagen, m'n heele jonge leven geborgen, ik, die 't bestaan