Zegepraal

75

grauwden mee in den somberen ring van den nevelenden einder, maar keerden weer onvoldaan, al smachtender, naar mijn arm ziek en roepend smeekend hart terug.

O, dat verlangen toen ! Die snikkende weedom naar jou, liefste, aller-allerliefste ! als tegen den avond 't rondom mijn verstilde ziekekamer begon te duisteren ; als ik vreemder en angstiger, 't stilte-geruisch en de tempering van huisgeruchten om mij heen hoorde gaan ; als ik 't raam met de troostelooze akkers zag donkeren, al meer, al meer, waarop mijn blind heimwee doolde.

O ! die getemperde geruchten om mij heen, hoe drukten ze mijn ziel, hoe deed 't 'n sombering ontstroomen, wijl ik er in voelde hoe ziek ik was ; hoe deinde de ruischstilte aan, tot vlak vóór m'n mond, 'n angst die niet te smoren viel.

Ik hoorde öm mij, in dat ijle, zieke, broze hoofd, dat om-schroefd stond van smart en ellende, 't gedempte leven der gejaagd-stille huisgenooten, en daarin hun angst voor mijn sterven.

Ik voelde met 't uur meer 't leven van mij wijken. Zoo ik kon bidden, ik had gebeden, maar ik kon niet. Mijn verstand stond klaar en sterk toe te zien op mijn eigen lichaamsondergang en levensvernietiging.

O Florence, rein kind, er was iets in mij dat toch heel hoog troonde boven doodsangst ; iets zuiver geestelijks, iets kristal-prachtig van blauwende zieleklaarte.

Maar 't menschelijk-bange overheerschte, en dan lag ik ijlend van mijn smartweemoed naar jou !

Florence, als ik toen had toegegeven aan mijn weenend verlangen om jou te zien, ik zou mijn leed duizend maal verzacht hebben, m'n innerlijkste en diepste rust versterkt. Want ondanks al de liefheid van mijn verkeer met Zus, ondanks haar innige en aanminnige overgave en fijnzinnige kalmte, haar opfleurende scherts en betooverende opofferingskracht; — en ondanks de fantastische en kleurpoëtische levenspracht die telkens uitbrak, uit haar geheimzinnig-peinzend, dan blij-jubelend