Zegepraal

68

II.

Je weet kind, dat ik na den eersten aanval in den avond en den nacht daarop zwaar ziek ben gebleven. M'n voorgevoel is zuiver geweest. Ik begreep dat 't om mijn leven gaan zou. Dat was zoo.

Zus heeft je toen wel iets gemeld, maar alles heel anders.

Dat wilde ik zoo. Eerst mocht ze niets schrijven ; later stond ik toe dat ze je wè.t meldde.

Ik wist dat je anders hierheen zou zijn gehold, op zij slingerend je pas begonnen werk, offerend je moeder. —

Er zou toen niets liever voor mij op de wereld geweest zijn, dan dat ik jou had gezien voor m'n ziekbed. En toch heb ik je niet geroepen.

Heel eerlijk.... om drie redenen.

De eerste en zwaarst-wegende, wijl ik 't als 'n kleine misdaad voelde, je uit de groote voorbereiding van je nieuwe studie te halen, je plots lam te slaan met ellendigen schrik, ten tweede wijl ik toch hoopte dat 't met 'n week of drie, vier gedaan zou zijn, maar vooral ook wijl ik niet kon dulden dat je me in pijnlijke, karikaturale hulpeloosheid ging zien. Ik was zoo bang, dat je me leelijk, mager, ouê-mannig en ziekelijk zou vinden. — Dat je mijn pijngrimassen en benauwingen zouden verschrikken en later, ontnuchteren en verkoelen, dat je me zou zien schreien, iets ״joderigs" zou vinden in mijn omgeving van broer en kennissen; m'n eenvoudig moedertje zou hooren piekeren over 't verlies van haar man, in een woord dat je me bleek, goor, onfrisch, korzelig, klein, duffig en schaamvol-zwak zou zien. —

Ik weet wel dat dat alles klein-ijdel en lilliputtig menschelijk was, maar 't leefde toch in me, hoe klein dan ook. En in mezelf schater ik om ieder die in gemoede meent dat er onijdele menschen bestaan. —

Je hadt me altijd forsch, groot, sterk, lenig en fier gekend. Je hadt me altijd hoffelijk-ironisch hooren spotten, de schijn-dingen van zwakkelingen hooren bedemoniseeren. Je hadt me