Zegepraal

6₄

Het fonteinengezang zinkt weg in 't zilveren parkbosch, verruischt in boomgefluister.

Nu zie ik nog maar alleen naakte bovenlijven in rood-donkren gloed geschroeid, de wiegende armen in wilde verbijstering zwaaien tusschen sluiergewuif dat niet verteert in de donk'ren vuurglimming.

Hooger stijgt de purpren vlammenbrand.

Nu zie ik nog maar alleen de wellust-begloeide gezichten helsch omschenen, rood en duister, den zwijmellach en de blanke tanden ivorig in gloed, de dronken oogen vervuurd van demonisch genot en de wiegende kleuringen van al 't bebloemde haar.

Ik zoek jou, Florence, jou....met 'n ontzettenden angst. Ik roep, ik schreeuw ! ik gil! Ben je dan niet mijn meisje ? Of ben je 't groote Leven, Florence, nu in helsche gestalte mij kussend, en weer de bevende armen uitrennend ?

Ik roep je, Florence, ik gil, maar je hoort me niet in je dansbezwijming, je ziet me niet, tusschen het vuur en de dui-velsche begeestering waarin je zwijmt.

De dans is door je heen gefuried als 'n vreeselijke waanzin.

Nu tot de hoofden stijgt de purpren vlammenwolk, donkerrood, 't maanlicht vervalend tot groen vuur, de boomen rood-duister aangloeiend in woesten schijn.

Ik zie nog de heete lippen der vrouwen en meisjes in waanzinnigen wellustlach en passie-razernij, de lijven verzwolgen in de vlammenwolk, die uittongt en rondlikt met vurige kronkels in de woest-begloeide passie-gezichten.

Zoo stom, zonder kreet vergaat de vrouwendans in woesten zinnen waan.

De zilvren fonteinen boven haar bijna weggedoken hoofden, verfonkelen hun kleurgloeiende druppels, sissen in 't vuur, er vol weerschijn als juweelen in versmeltend.

Florence, Florence, ik krijsch, ik gil ! Mijn angststem doorstormt 't avondbosch ! Ik wil naar je toe, maar ik kan niet