Zegepraal

55

en geurzoet, en ze is als zongeblaker, schroeiend onze zielen en begeerten bijéén in de witte vlam van onzen menschelijken hartstocht. Ze is een tasten rondom van twee zielen, naar den verborgensten drang van onze heiligste lusten.

Kom hier Florence, kom hier. Laat ik je slanke lijf omhelzen. Laat ik je tegen me aanklemmen en laten je donswangen me streelen de gloeiende huid. Zacht en teer, en laat ik je sidderend meisjeslijf in mijn sterke trillende armen koesteren. Laat ik je omzegenen met m'n liefde, mijn teederheid, mijn zachte toch brandende passie. Laat ik je heel-zacht omknellen, en je fijne glimlachlipjes beglocien met m'n kussen. Florence, kom toch bij mij, ik huiver van verlangen naar je stem op wier klank rozen ontplooien.

Is er 'n woordje dat ik zoo lief heb als 't minnen.... Minnares, groote, stoute en fiere minnares ! Kom tot me, overstort me met je gracie en je charme, maak me blind met je toover van gebaar en gang. Al was je 't liefje van den Duivel, ik zou je minnen, minnen en kussen zalig tot in eeuwigheid.

Jij bent 'n Afrodite, 'n godin, 'n hetaere, 'n vrouw en 'n madonna !

Nu zie ik 't blanke hermelijn van je witte kleed. Is 't 'n kleed ?

Je vrouwevormen lijnen er achter, en rag spant éven je levend figuur fijne vouwselen in 't blanke weefsel.

Wie ben je toch, Florence ?

Ken ik je wel ?

O ! die eeuwige twijfel aan je gewoon mensch-zijn. Telkens weer ben je 'n ander voor mij.

Ben je een Grieksche hetaere ? 'n Phryné ?

Verscheen je vroeger, heel veel vroeger op de mysteriën van Eleusis ? als de verrukkelijke Boeotische ? O ! Vertel mij daarvan ! Is er niet in jou de demonische charme van Aspasia, 't vuur en de bevallige pracht van een Sappho ?