Zegepraal

50

M'n kalmte verjoeg weer in een doodend angstverlangen.

Tusschen alles in, weende mijn onzeglijke liefdesweemoed voor jou.

In die nachten hoorde ik woeste en klagende melodieën. Je weet Florence hoe mijn hoofd altijd vol zat met melodieën.

In die nachten weenden de tziganerviolen den mijmerzang uit, van een krankzinnige jonge vrouw die zich herinneren wil waarom ze mee-zingt, maar niet kan.

Telkens brak 't spel af, hoorde ik haar snikken. . snikken..

Florence.. .. was 't niet, 't woest-stille schreien en mijmeren van m'n angstige ziel ? Wonderlijk klagend en roerend zong de viool als 'n menschelijke vraagstem. 't Was één smeeken één innig stil roepen....

In mijn verdooving en koortsigen sluimer gebeurden er weer wonderlijke vergroeiingen van visioenen, ineenstrengeling van reëele en fantastische angsten, die al dieper lokten mijn angstige, gejaagde zinnen en mijn vurig verbeelden in het duistere doodenrijk, waar ik beklemd hijgde, zwavelgeur snoof, en waaruit lijklucht me tegemoet vunsde en walmde.

Laat ik nu eindigen, Florence, van die twee eerste ziektenachten, want er komt nog zooveel meer.

Er was zoo'n tragische en martelende strijd tusschen mijn doodelijk-verlamd lijf en mijn werkenden opstandigen geest !

Dat was 't vreeselijkste, kind, dat ik, — wel in benauwingen verstikte alsof ik ademhaalde op den vuurtop van een vulkaan en voortdurend maar zwavel-asch proefde, helsch en kolendampig vergiftigend op de tong, ■— maar toch alles heel zuiver en scherp omlijnd zag gebeuren, met mijn geest de reëele dingen tastend, gelijk vóór mijn ziekte.

Die klare bewustzijntoestand martelde mij hevig.

't Was zoo vreemd, zoo demonisch, dat doorwerken van mijn geest, wel ontsteld maar toch sterk waarnemend en ontledend, in een volkomen uitgeput en verlamd lichaam.

En nu, nu ik weer heel schuw 'n uurtje dagelijks werken