Zegepraal

36

ik heil in de trotsche tronies. Hoe vervloekte ik mijn minna-rijen met die heerlijke vrouwen !

O liefste ! de Revolutie, wat heeft ze me lang, bange en goddelijke visioenen gegeven. Ze heeft mij weken en maanden met een wereld van menschen laten omgaan, zooals ik na dien tijd nooit meer ontmoet heb.

Ik zat aan, bij de geheime bijeenkomsten. O ! dat bange gefluister over de hoofden van 't moordende bloeddronken volk ! Hoe goddelijk en hevig-mooi gloeide de schijn van den rooden opstand over die aandrommende stoeten ! Hun voeten spoelden in bloed, hun oogen mistte 't roode licht uit, en 't gegons vóór.... 't Oproer gromde ontzettender en banger dan de moordkreten die volgden.

Ik heb Robespierre gezegend, ik heb lange gesprekken met hem gehad, ik heb Danton, den reus door 't zonlicht beschenen, ontmoet in zwaar gepeins en ik heb den vampyrigen Marat zien grinniken toen hij het adellijke bloed zag schuimen van 't schavot. Was zijn woord niet vlijmscherp en genadeloosonbewogen als 't hakmes dat kerfde ?

Ik heb ze zien zitten, de groote leiders, diep in den nacht, hun tronies aangegloeid in 't kaarslicht ; en in den rooden walm, grinnikte de demonische gedrochte-kop van Marat, prachtig van feilen haat en moordlustige onstuimigheid. En woord voor woord heb ik hun geheime besluiten opgevangen.

En 't schavot ! Florence, kind, ik ril nu nog als ik aan die nachten van mijn studie denk. Langs mijn vensters gingen de stoeten,.... mijn prinsessen, gravinnen, markiezen.

Hoeveel maal heb ik in den nacht de marche funèbre hooren weenen in m'n ziel, van Ludwig, dien Groote ! Hoeveel maal schreide en zong m'n orgel dien doodenmarsch niet uit ?

Nog, nog staat alles voor me, ongerept....

Menschenstoet op menschenstoet, de karren.... 't schavot.. de warme zoete geur van 't menschenbloed. 't Was huive-rend-grootsch als gebeurtenis.

Plaatjes?.... Carlyle?.... Niets, niets was 't mij waard!