Zegepraal

33

en kinderen kunnen rond mij tooveren uit de voorbijgegane tijden en eeuwen ?

Maar ik genoot in mijn visioenairen drang van alle tijdperken apart, nog meer, om ze later weer in eenheid te zien.

Mijn perspectief op het wereldbestaan was oneindig.

Een week te midden van oer-volkeren en oer-dieren, de andere week bij Boedhisten en Hellenen. En ik genoot, genoot hevig, telkens op andere wijze. Want de geschiedenis was mij in z'n feitensamenhang, door wien ook beschreven, niets : dood, dor en zonder dien grooten wereldgloed waarin ik leefde en staarde. Ik zocht en raakte altijd de trillende levenskern in menschengroepen en gebeurtenissen.

IV.

Florence, hoe, in wild gehuiver, dan weer getemperd door dramatisch gegroepeer van vage gegevens, heb ik in m'n studienachten niet met m'n Verbeelden de oerbosschen doorkruist, doorstapt, doorslopen onder het huiverend-schoon van hun eerste ongereptheid.

Ik heb er 'n levensmysterie in hooren zingen, ik heb er stemmen beluisterd zoo vreemd, zoo ijl. De zang der éerste verbaasde menschen, en bezien de vleugelengloed der eerste geschrikte vogelen ! Ik heb oer-monsters begluurd met schrik en beven in 't hart, de schepselen groot als rotsen, woest als verwilderde horden.

Neen Florence, dat was niet lézen, en wéten dat je toch thuis zit, rustig op 'n stoel, onder het goud-gloeisel van de lamp ; dat was niet 't uit-woorden-opdoemen van een verschrikkingswerkelijkheid, met 't bewustzijn in je, dat naast je toch je broer snurkt, en dat je toch heel gewoontjes in de stad woont, drie hoog, omringd van buren....

Want ik las en doorleefde.... Mijn Verbeelding trapte mijn angsten en schuchterheden in me-zelf omver. Ik zag de oer-schepselen in hun demonische kolossusschap onder de oerboo-

3