Zegepraal

2 7

Wat mij dus het meest aantrok was de demonische tragiek, 't vatten dier levensvormen, 't doordringen van een schoonheid die alléén zoo'n tijdperk kon geven, tusschen z'n gruwelen, moorden, menschverkrachtingen en weelde-stuipen in.

Zie Florence, de heele aera van Augustus af tot den val van Nero, gaf mij nachten, vol van tragediën, zooals er wellicht weinig menschen durfden doorleven ! M'n verbeelding ging rond tusschen den lijnzwier der Corintische vazen, tusschen de boekwinkels met hun wonderlijk-beschreven manuscripten ; ging rond tusschen de gevaarlijkste wijkjes van gespuis, roovers, opstandelingen, vermomde edelen.

't Avontuurlijke en 't romantisch-lokkende, dat in mijn eigen werkleven — waarvan je wat weet en later nog meer van hoo-ren zult — precies zóó ingegroeid is, door mijn onbewuste natuur, pakte me op, liet me niet los. Ik zwierf in de donkerste dobbelkroegen, de moordzuchtige popinae der volkswijken, en ik zwierf tusschen de orgieënde edellieden ! Hoeveel maal in den nacht hoorde ik niet de dobbelsteenen kantelen, en hoeveel maal viel niet de venusworp open, voor mijn bevende oogen ; en hoe hevig schalde 't gezang der drinkgelagen tot mij door ?

Was er voor mij epischer bijeenkrioelen te zien dan in de volksbaden der Romeinen ?

Ik zag ze in den zonneschitter wemelen achter blanke zuilen, en tusschen wondre plantsoenen spelen. De gloeiende weerlichten van tempels en paleizen alom weersprankelde 't water tot wit vuur, en de lenige heerlijkheid van hun statieus manne-naakt zwol in de pracht der natuurlijnen.

En van de volksbaden naar de weelde-uittooverende vertrekken der rijke optimaten.

Hier doortastte ik de vreesdijke verfijning, met d'r schitterende diaboliek en wisseling van levensaspecten. Verhieven ze de massage van 't lijf niet tot 'n kunstige pracht, en wonderden niet om je heen de heerlijkste geuren van zalf en oliën ?

Ik voelde den mensch in mij opstaan tegen die ziekelijke vertroeteling van 't lijf, verfijnd als hun cynisme, hun geest-