Zegepraal

23

liet purper en 't sneeuwwit van hun kleedij mij voor de oogen schitterde !

Droeg zoo'n wezen niet 'n draagbandkruis van smaakver-doeming op z'n tot bochel saamgetrokken gestalte !

O ! 't was zoo gezond, maar de tunika's zeker niet ?

Zoo lieve, verkoos ik de heerlijkheid van den droom en de geestelijke realiteit, den roes van de verbeelding, boven de afschuwelijke smaaklooze werkelijkheid van 't Heden, waarin de schoonheid was vermoord door de nuchterste geldbelangen ; waarin alleen de natuur nog ongerept bleef in d'r pracht.

Eerst jaren later zag ik ook de eigendommelijke schoonheid van die verachte realiteit met haar broekspijpen-lui en draagbanden-dragers, voelde ik haar kern als levensvorm even geweldig als de schooiers-elegantie der Italiaansche bandieten b. v. of als de prachtcier en gracelijke heerlijkheid der antieke drachten.

Maar toen niet ! Toen haatte ik m'n Daumier-karikatuur-menschen in hun walgelijke kleeren en plompe smakeloosheid. Ik leefde in voortdurende schoonheids-verrukking tusschen de Iletaeren, Grieken en Romeinen. Ik voelde mijn armoe maar heel weinig, want m'n verbeelding stapte niet wèg of ze liet mijn ziel vol licht en geur, vol pracht en bewondering.

Wat schoon waren ze die van wellust doormartelde Hetaeren, Florence !

Ik had eerst 'n smartelijken afschuw van mijn Grieken, na hun val. Ik kon niet dulden dat ze uit hun eerste marmeren kracht waren stukgehakt, zich lagen te verstumperen tot dekadenten, zich verzwakten in verfijning en verzenuwenden wellust.

Ik begreep hun val, maar ik schreide er om ! Toen leerde ik de hitte, de zinnepracht en stralende felheid der Ionische vrouwen kennen, en ik begreep diéper. Hier was 'n demonische wetswerking van 't leven zelf aan den gang !

Hoe zouden wij-zelf er ingeloopen zijn, tusschen de spartelende scherts dier zinnezwijmelende hetaeren, met haar schoonheid en passie gelijk levend vuur.