Zegepraal

8

nijdigen om d'r mond. Niets van fijn-vrouwelijke, zenuw-broze intuitie is meer in ze. Ze snuiten veel te hard d'r neus, ze lawaaien en graaien met de armen, en d'r vergelend voorhoofd rimpelt reeds als de perkamenten waarvan ze d'r boekenwijsheid inzogen.

Zeker liefste, er zijn ook die lang niet zóó vergroeien. Er zijn er die meisje en vrouw blijven, innig, fijn, en toch geleerd, schuw en toch wereldsch, eenkennig en toch vrij en klaar in denken en doorgronden.

Maar 'n doktertje als jij heb ik nooit nog ontmoet.

Ik schater, kindeke, als ik me jou in de boekenstof denk !

'n Geleerdheidje, dat je aanraakt, wordt 'n sprookje, verschuift zich van zelve in een sfeer van zang'rige klankenpracht en mijmerfijne vrouwelijkheid, 'n Stug foliant wordt onder jou hand een boek van blank leven, verritsclend geheimvol dichtsel, sage en schoon verleden.

Is er ooit 'n meisje geweest zoo mooi, dat zooveel geborgen weet in d'r jong kopje, dat zooveel in zich heeft opgenomen, en zoo zalig eenvoudig, zoo kinderfijn en innig, zoo onbesmet-poëtisch is gebleven ? Je hebt gewerkt, geblokt, je hebt gepeinsd, gewroet, je hebt de akademische stugheid van examenleven doorgemaakt, je hebt met je fijne handjes gemorst in veel archiefrommel, je hebt je elegante voetjes gericht naar duffe bibliotheken, en er is niets, niets aan je fijnen geest te zien dan loutere poczie, fijn-vrouwelijke innigheid en pracht van diepst en krachtigst gevoel.

Maar ik weet dat je ook zelf die studie niet met groote liefde wilde, niet waar ? Je hebt 't doorgezet wijl je moeder, je vader 't zoo goed vonden. En toch, hoe rustig heb je doorgewerkt.

Florence, je weet niet hoe ik duizel van geluk dat je moeder nu zelf besloot het• gezin hier te vestigen, in dat goddelijke Holland, dat zilvrige, dat mistige, dat zonnige Holland. — Nog 'n half jaar en je bent drie en twintig. En dan voor mij !