Zegepraal

rij

de avondstranden ronddoolde en de machtige hemelsluizen zag openen in de parelende ochtenden, zag sluiten in den gouden zonnedaal, — ik voelde toen één drang naar leven, naar gewoel en gewemel. ■— Ik voelde me bang in 't Eenzame, dat nooit eenzaam was, ik voelde me bang toen voor de leeggekniesde winterakkers, voor 't winterland, en het loome weemoedsruischen van de zee.

In dien angst voelde ik juist hoe ziek ik was, hoe uitgeput m'n lichaam, en dat ik zou beteren als m'n zwerf vei langen door de stille natuur me weer overstormde.

Ik was blij, dat ik eindelijk in m'n alkoof lag, om me heen wetende de groote stad. — Ik hoopte nu maar dat mijn vrienddokter gauw zou komen.

Florence, als ik je van dien man moet gaan vertellen breekt me 't hart.

Wat een dooreen vlechting van wilde en woest-smartelijke tragedies is er toch in 't leven.

Spoortreinen die tegen elkaar inbonzen, in sterkste vaart; mannen, vrouwen en kinderen verkneuzen tot bloedige brei; in één sekonde wanhoop-ouders, rampzalige liefdeschepsels en wezen maken ; de griezeligste lijkenstapeling opéénhoopen in afgrijselijke nuchterheid ; bloedende gewrichten smakken tus-schen treinwrakken, wielstukken, hout, glasscherven en ijzer-bonken ; 'n verbijsterende ruïne bouwen van vermarteld leven, van jeugd en ouderdom ; zóó'n hel van uitbloedende rampen kan niet demonischer zijn, dan de tragische botsingen en vernielingen van het noodlot, soms in al zijn blinde woestheid neersmakkende op zekere menschen en zekere toestanden.

Daarover later, Florence. — Ik stik van smart als ik er aan denk. — Want in den schijnbaren eenvoud van 't geval zit een kern van allersmartelijkste noodlotstragedie.

Ik had mijn vriend in tijden niet gezien. Ik dacht dat hij gezond was.

Voor 'n jaar of vier vertelde hij me eens dat hij 'n gefortuneerde vrouw had getrouwd, dat hij zich vestigen zou als