Zegepraal

6

Ik zag het vreeslijke meelij en den verbij ster enden schrik op 't prachtige angstgezichtje van Zus. — Haar rank meisjeslijf slenterde mee naast de hobbelende brankard, en als ze maar even zag dat ik haar in m'n hulpelooze en schuddende houding aankeek, glimlachte ze zóó verrukkelijk en bemoedigend, alsof 't 'n doodgewoon ritje gold. En ik liet haèr in de illusie, dat ze mij misleiden kon, of ze liet mij in de illusie dat ik 't haar deed. Ik herinner 't mij niet meer. Maar wel weet ik, liefste, dat ze engelachtig opofferend was, dat ze met heerlijke overgave alleen mij, mij zag, om me rustig, kalm te maken. En toch, ze was in niets, letterlijk in niets, de vrouw die liet voelen dat ze offerde.

Er was door de vrienden in Amsterdam vooruit 'n kamer besteld. Ik had ze in 't hartje van de stad verlangd op 't Rembrandtsplein.

Ik zou in 'n alkoof liggen, om, als ik wilde, en ik mocht wat beteren, naar 't menschengewoel van de groote stad te kunnen uitkijken, begijntjes-achtig nieuwsgierig, ineengedoken als 'n kerkuil, naar wat gebeuren ging.

Dat had ik al zoo geregeld op 't dorp.

Florence, wat 'n kolking er in 'n mensch z'n peinzen en leven plots komen kan.

Ik, die 't liefst leefde in de echt-landelijke eenzaamheid, tusschen de stille wijsheid en wijde pracht der al-verder zich strekkende velden ; ik, die 't liefst leefde tusschen den innigen wemel van 't vogelleven, alle soorten bij dag en bij nacht; die indronk hun zang, bestudeerde hun zielsleven, hun karakters, hun worsteling om 't bestaan, hun drama's en jubel, hoog in de boomen of diep in de kleurige nestjes; daar tafreel voor tafreel volgde ; ik die 't liefst leefde in 't bosch met al z'n plantenpracht, en 't liefst toefde aan de zee, met vlak aan mijn ooren de wondre zeezang, met z'n tragen ruisch of hevigen zwalp, z'n ruischende melodie van rustige zaligheid; ik, die 't liefst de bewogene, doorstormende of wijde Hollandsche luchten, diep van goudblauw en zilver, doorzwierf met m'n Verbeelden,