Zegepraal

io6

daar 'n brok sterrenhemel doorschemeren, in immens blauw zacht ver schitteren. Ik voel me met wond'ren omweven. Elke ademhaal is 'n levenszeeg'ning. Ik geloof alle sproken nu.

Mijn ziel wiegt in een zaligen dommel van geluk en rust.

Er glanst hier over 't bosch een roode maantoovering, en enkele donkere wolkjes drijven in 't nachtblauw als halfduistere driemastertjes in een wondre roodkoperen verlichting van zeilen en zilveren tuigage.

Rondom verruischt de nachtkoelte sprokerig, gefluister, verhaaltjes van kabouters met vertelziek zomeravondwindeke.

't Gaat fijn en ijl door de takken, en de nacht luistert, luistert heel wijd en aandachtig.

Als ik 'n uilenhuil, of 'n snerpend gerucht van kraaien hoor, schrik ik op, ontdaan, als 'n kind dat stom luistert en heele-maal in z'n ontroering weg is in sprookjessfeer.

Ik zit op 'n zodenbank, heel stil. 't Geurt er naar zoelig gebloem en adem van nachtbloeiers.

Wat 'n geheim groeien en bloeien zoo in den nacht van 't woud, onder de roode toovermaan !

Fluisterziek windeke verhaalt geheimzinnigheidjes aan m'n ooren, achter 't lentegeblaar, ritselt en ruischt me na in suizelend sluimergezang.

Als straks 'n gestalte komt verschijnen onder den koper-rooden maandauw zal ik niet ontstellen. Ik zal de verschijning bestaren en stil voorbij laten gaan in z'n nachtelijken kringloop om de maanglanzende aarde.

Want ik weet 't, ik wist 't, 't leven is één wonder, een woest-en stil-prachtige groei van geheime schoonheid en werkelijkheid door elkaar.

Ik zie de roos van het mysterie bloeien tusschen de ruige brandnetels van 't reëelste dag-ding. Ik zie over alles, ook 't duistere, de zilveren schaduw van het heilige leven heenglanzen.

Zooals 'n reuzige wilde wingerd in treurwilgen-getak, met vurige pracht de herfstvensters en oude mosmuurtjes omslingert, zoo zie ik het gewone dagbestaan omhangen met de