Zegepraal

103

buurten, op 'n valen wintermiddag, met dien smadelijken gang, den kop naar de straatkeien, in één strompel van lijf en lendenen. Als ze de wereld willen zien, moeten ze den blik opgooien. Maar 't rampzalige hoofd blijft gebukt !

In 'n stommen bult zit 'n verschrikking, de smart tot lijnen-paskwil gemaakt !

Zie vooral de arme, ontredderde gebochelde ouê wijven, met de hekserige tronies, groef voor groef nijdigen op haar mom, den romp smadelijk neergekrampt, de roodvale omslagdoekjes, schuchter om den gedrochtelijken karkas geplooid.

Wat 'n weenend, smartelijk symbool van vergroeide ellende kind !

Zij zijn ontzaggelijk die scherpe vernuftige, spitse wezens, met hun geteisterde ruggen, om uren te volgen, te bestudeeren in al hun doen.

Ze zijn de demonische schater van de natuur om 't grillige variant in zijn eigen produkten. Ze zijn de rondstrompelende satire en karikatuur op twee zeere menschenbeenen.

Uitwas en levend mensch te gelijk, die alles verwerken in schuwen angst voor smaad en spot.

'n Ergen bochel. ... o ik vind hem prachtig, prachtig als demonisch levensuitgroeisel!

En met snikkend meelij, bewonder ik toch hun bestaan.

'n Blinde legt in z'n stillen staar, in z'n nerveus handbeweeg, in heel z'n schuifelenden stap en aarzelenden angsttred iets van zijn verduisterd leven bloot, een blinde heeft in de trilling van zijn oogharen, in den klank van zijn stille stem, iets vrooms om zich heen, dadelijk iets roerends van zijn lijden, waarmee zelfs geen steen hart durft spotten.

Maar 'n bochel lokt den giegelenden hoon uit z'n krocht !

Een bochel is smaad tegen 't schoone.... maar voor mij is iedere hevige bochel schoon in zijn lijn, zijn smartekronkel, in z'n menschelijke vergroeiing.

Is hun geest niet meestal van een fijnere verscherping, en zijn hun aandoeningen niet van een diepere uitgeslepenheid dan van een normaal-gebouwd schepsel ?