Zegepraal

95

Laat ik nu den meisjesgeur van je kleeren inademen, heel diep, dien heimvol zoeten, maagdelijken geur van heel je onaangetast meisjesleven.

O ! dat teere, onbesmette in je, die kern van ongenaakbare fijne vrouwelijkheid, dat diepe blanke en zacht-brandende van je passie-lijf.

O ! dat is mij een zinnetooverij, een passiepracht.

Te weten dat nooit 'n manneschepsel je genaderd is met den heeten adem van een heet verlangen, te weten dat er iets, 't zaligste en bekorendste, geheim-fijne en bevalligste in je is, dat nooit iemand zag, nooit iemand beroerde, nooit iemand naderde. — Te weten dat 't binnenst-innige van je ziel en je lichaam rein en ongeschonden is, als 't hartkruimige binnenste van 'n toovergroote donk're roos.

Kom naast me, ziel, kom, kom heel dicht bij me !

Toe kindeke, zeg me, zeg me, is er dan geen vlekje ondeugd in je gedachte ? Ik zie zoo je blanke ziel drijven in 't klare schitter licht van je argelooze kinderlijkheid.

O ! waarom zijn wij mannen zoo passioneel, zoo woest en zwaar van gebaar ?

Waarom zijn wij mannen zoo gecharmeerd door den gang van vrouwevoetjes, 't fijne gewieg van 'n taille ? Waarom ? Is dat alleen zinnebrand ?

Neen liefste, antwoord maar niet. De einder van je droomen en je denken is zoo zilverblank als ochtenddauw, en je verlangen zoo diep en zacht-lichtend als 't azuur van 'n zomernachthemel.

En toch, schepsel, lief aanbiddelijk wezen, toch wreken zich ook in jou de zonden van anderen. Niet een mensch is er rein op deze aarde, in de modderige ellende van zooveel vuil, smart, armoe en onrecht____

Wij, ook jij, staan allemaal in de geweldige slagschaduw van 't wereldwee.

Maar nü lieve, nu is 't mijn liefdesbegeeren.... Ik ben als 'n felle egoïst en leèf, begeer, zing, schrei!