Menschenwee, Eerste boek, Winter

59

— Aa's je van de plek goat.... heppie 't puur kwait....

Notaris grinnikte, sjokte met vuurrood hoofd van bukken,, weer voort, achter tuindersstoet öp, vriendelijk-glimlacherig; weer naast den stuurschen jonkheer.

II.

Toen Hassel zag, dat 'r voor hem toch geen koop meer was, dreef ie met 'n paar andere tuinders af, door 'n zijpad, modderend nog 'n half uur door zand en struiken, moe en.hijgend maar met 'n oplaaiend hevig genot in 'm, van z'n diefstal. — Aan 't Wierelandsche haventje kwam ie uit. Kringetjesspuwers en leegloopers stonden daar voor kroegen, en aan straatjeshoeken gegroept. Z'n zoon, Kees den Strooper, zag ie 'r óók. Hij zou den vent wel steenigen willen, zoo woest was ie, alleen al bij 't zien van dat uitgeslepen bakkes. Nou moest ie sain twee maal in 't gemoet loopen, op de veiling en hier .... bah ....

Stil, in troostelooze kleurvaalte lag het breeë havenplein, met z'n droef-kaal boomgerij, dat droom-vaag in het vuil-bruine, donk're water spiegelde. De spoordijk, die dwars ophoogde, voor het ontzaglijk-wije Wierelandsche polderland, lag scherp,, in afsnijding van de luchtruimte, alleen te zien, als men hoog op huizen-stoep van 't haventje stond, duizel-zwaar overstolpt in wintergrauwen wolkenhemel.

Uitgestorven sufte 't haventje, met enkele schuiten en booten dwarsliggend, aan den walkant, stug-vaal van kleuren,, menie-rood en rauw-groen, die waterig-flauw in wal-spiegel afbraken in vloeiende kleur-scherven. Ouë Gerrit was een van de havenkroegjes binnen geloopen, had snel 'n brandewijn met suiker in één slok ingeborreld, met niemand sprekend, hólde naar huis, vol van hevig genot. Duizelig, met z'n modderhand, tastend in z'n zak naar het potloodje, dat ie nog niet eruit had durven halen, liep ie over den weg, in zoete: zalige stille opwinding.