Het Volk God's, Menschenharten

58

hij klampte me aan... Maar over een uurtje komt hij zélf hier. Hij heeft mij óók leelijk bedot... Kun je 'm te grazen nemen.

— Wat?... Tüsschen 't dispuut?

Uriël glimlachte.

— Waarom niet?

— 'n Bonk... Goddamn, die zweetklier!... Dan liever 'n Kina...

Tillema plakte heftig de natte glimharen met de slanke, spits-vingerige ׳hand. De athletische gestalte rekte zich rijzig op. Zijn stem klonk wondesrlijk-diep en innig naar Uriël:

— Ik heb weer wat geks van je gehoord, Ur.

— Wat?

— Zooals jij dien vroegeren nihilist, dien armen donder Dogger bijspringt!... Wat gore jolijtboenders, wait vunze whiskey-soda-zwelgers en souper-zwijnen en wat branderige ijdeltuiten zijn wij toch naast zóó iets!...

Uriël schrok en stoof op; snauwde woedend, de lichte oogen wijdopen...

—■ Heeft de kerel nou tóch gekletst?

— Gekletst? Gekletst?... Noem jij dat maar kletsen, amice!... Toch niet tegen filisters!

Uriël bruiste:

— Ja zeker, kletsen!... Die vent gaf me zijn eerewoord. Vuns...... bah!...... Laat hij maar gauw een

film-scenario ervan schrijven...

Uriël, schoon zonder prikkelenden dadendrang, bezat nochtans Henri Rozeriheim's overgulle geef-natuiur. Hij kón geen ellende zien en hij wilde nooit hulp weigeren. Hierin was Uriël groepsmensoh, buiten Corps of Unitas: bevorderaar van huisvlijt... Rozen-heim ׳had na een vergadering van het Dietsche Studentenverbond, wreed-tragische verhalen gehoord over het vreeselijk-naargeestig tobben van arme col