Het Volk God's, Menschenharten

57

Tillema kon wrang-sarcastisch het pseudo-heroïsche in een ieder afstraffen. In zulke onminzame buien, vond Uriël den vrienid op zijn best.

— Ga zitten of blijf staan, maar draai niet als een tol!

— Ur,... in godsnaam zoo weinig mogelijk aandacht! Laat me vrij fladderen,... jij, met je ellendige, Joodsche overgevoeligheid.

Uriël gromde iets onverstaanbaars.

— Is Branders er nog niet?

— Zie jij hem?

— Goddamn, wat spinnig!

Tillema sloot even de oogen. Zijn atihletische gestalte donkerde hoog, vlak voor de glinsterende spiegelruiten. Zijn fijne hand streek strak over dezwart-glimmende haren, in scherpe zij-scheiding gekapt.

— Komt zijn meisje?

— Ja.

— Zeker?

— Zeker?... Hm... wat is zéker?

— Goddamn, Ur,... Hamlet of Pyrrho, of monnik in de Orde der Genade... al direct na de lunch?... Te zwaar voor een gevulde maag, boy!

Plots met een levendige stemwending, het rustig-fijne gelaat licht-ironiisch vertrokken:

— Wat heeft dat antiquairtje met zijn sluwe

vogelenbakkes,...... Sallie Blik of Blikslager uit

de... de...

— OnJkelboerensteeg!

— Precies... me beetgehad met zijn oud-Engelsche prentjes!... Hoj... wat 'n poetskurk, dat listige zwen-delkereltje!... Móóie aanbeveling van jou, moet ik zeggen... dat zwendelaartje met zijn behaarde ooren!

Uriël keek sip; draaide er toen verlegen omheen...

— Ik kende hem niet... Ik liep laatst in de buurt en