Twee weken bedelaar

IX.

Zondag 2 6 November. „Koffie voor den man,” riep de baas uit het voorkamertje, toen hij mij naar mijn stoel bij de kachel zag gaan.

De waardin zette weer ’t kleine blauwe keteltje van de kachel op het tafeltje voor mij, maar daarnevens een kommetje met een goud randje.

„Voor je Zondag. Zondag bè je hier bij de rijke lui. Je mot nou ook maar is goed eten. Want je eet niet man. Je zult nog d’r bij gaan leggen.”

„Kè je wel, pot-sakker......”

„Wat is er?” riep de baas, toen hij haar opeens hoorde vloeken.

„Die kerels make me heele plaassie nat. Eerst heb je je boel geredderd en zoodra komme ze niet uit d’r nest of ze make de boel weer van eieren.”

„Wie is er dan ?”

„Piet staat zich te wasschen en Dirk en Dries en ze overstroomen •de boel met d’r larie-drukte.”

De baas stond op en hinkte de gelagkamer door, het keukentje door naar ’t plaatsje, waar vier mannen zich om één emmer met water stonden te wasschen. Eén had zijn hoofd en zijn gezicht geheel wit-ingezeept.

De baas nam den emmer weg en toen de man zich bukte om zijn gezicht af te spoelen, zijn oogen dichtgeknepen, opdat er geen zeepsop in zou komen, vond hij den emmer niet.

„Waar is nou die emmer!” riep hij.

„Zoek zelf, weet ik dat!” zei er een.

„Dat weet je (vloek) wel. Geef op of ik gooi de bijl naar je test.”

„I k heb de emmer en as je d’r an komt, trap ik jou en de emmer in mekaar. Mot jij hier de plaats nat maken,-as me vrouw d’r asem uitgewerkt hèt om ’m schoon te maken. Jelui zijn mooie klanten, om me huis te bevuilen.”

„Geef toch de emmer. Me gezicht bijt uit mekaar.”

„Geen emmer en niks krijg je. ’k Zal ’t je wel afleeren.”

De ingezeepte man opende even de oogen op een kier en deed een stap naar den emmer.