Twee weken bedelaar

„Hij is nog goochem.”

„’t Is een groot mensch.”

,,’n Groot mensch ? D’r zijn zat groote menschen, die niet zoo bijdehand zijn als die bliksemsche jongen.”

„Hier heb je vijf centen, vooruit nou...”

„Je bedriegt mij. D’r is ’n knoop bij.”

„Zoo’n gladdekker, ’t Is kolossaal.”

„Nou vooruit dan, een borrel is...”

„Een borrel is...” begon het kind op te dreunen, „een spaan, een oorlam, een neutje, een hap, een spat, een prop, een drop, een (ik énne, énne... ik weet niet meer.”

„Jawel, d’r zijn er nog meer. Vooruit,” moedigde de vader aan. „Eene, eene... ik weet niet...”

„Nou, een piere... piere...”

„Een pierepot?...”

„Nee, een piereversch...”

„O ja, een piereverschrikker, een boeveverklikker énne, énne... nou weet ik niet meer.”

„Nou, ’t is al genoeg hoor. Dat kind is een mirakel.”

„Ja, ’t zal d’r eentje worden.”

„Net als z’n vader...”

„Nou neme jelui me in de maling.”

„Nou, bin jij dan ook geen flink ventje?”

„Waarachtegischot ben ik dat. ’k Wou nog is zien, wie opgehaald heit wat ik van de week heb.”

„Hoeveel ?”

„Een kleine zeve gulden.”

„Dat lieg je...”

„Nee, ’t is waar. Hij hét ’t eerlijk van de week opgehaald.”

„’k Wou dat ik je ’t na kon zeggen. Ik heb amper drie vijftig. En ’k heb mij lam geloopen.”

„Dan ben jij nog gelukkig tegen mij man. Ik heb de drie gulden niet gehaald van de week. ’t Is zóó slecht van de winter, zooals ’t nog niet is geweest. Dat heb je altijd, as ’t zoo kwakkelt.”

„De winter is nog niet begónne. As ’t vriest, heeft een mensch een boel ongemak. Maar toch zeg ik, laat ’t maar vriezen. Je hebt kouw, maar je hebt geen arremoei. Ze geve je nog is wat...”

„Ja, jij ken mooi praten. Maar ik ken ’r dan honderden, die God danken, as de kou wegblijft. Want zoo as wij mense, wij hebben niet veel, maar wij hebben toch altijd nog een warme hap in onze pense en je kan in je logement kruipen of op je kamer en je bent onder dak. En as je geen vuur heb, koop je een kool in een test... ’ „Of je poft ’m...”

„Mijn ook goed, of jij poft ’m, zeit ’r een. Maar as je poft, mot je ’m toch betalen en dat is ’tzelfde. Ik kom er maar op neer, dat wij, we magge al is klage, d’r nog niet ’t ergste an toe zijn. Maar neem nou Markens is. Die slaapt soms in de open lucht, as-ie onderweg is en as ’t dan vriest, dan kennen ze je ’s morgens as een blauw lijkkie vinden...”