Twee weken bedelaar

66

„Lust u ’t Piet,” zei ik, ’t bord aanreikend aan Piet, die over zijn bord gebogen zat.

„Als je ’t toch niet opeet, dan ja. ’t Is zonde om het te laten koud worden.”

„Jou maag en de huisbaas, die hebben allebei nooit genoeg!” schertste de baas.

„’t Is beter dan een drankie,” zei de Gooier, die dicht over zijn bord zat en snel het warme eten naar den mond voerde

De moeder van Jantje kwam naar mij toe en bracht mij een stukje vettig paardevleesch.

„Mannetje, eet dan maar dit stukkie vleesch. Neen, je hoeft ’t niet te betalen. Je eet ommers toch al zoo weinig.”

„Dank-oe joeffrouw. Ich kan niet...”

Ik kreeg een meêwarigen blik. Zoolang ze aten, werd er weinig gesproken. Na den eten was ’t stil een poosje. Toen zei Jantje’s moeder :

„Nou Pronk, vertel d’r nou nog is van die heer...”

„Nou,” zei Pronk, „as je dan met geweld wil. Nou de ouwe, zie je, zoo noemde ik ’m, de ouwe komt op een dag naar me toe en zeit: „Pronk, kè je zwijgen?” „As ’t mot as een mof.” „Breng dan dit briefie is naar mevrouw De Rijk. Maar je vraagt eerst: is meneer thuis? en as-ie thuis is, dan geef je ’m dit briefie. Wel verstaan hoor. Dit rooie geef je an mevrouw en dit witte an meneer, as-ie thuis is. Is-ie nou niet thuis, dan ’t rooie alleen afgeven. Is-ie wèl thuis, dan alleen ’t witte. En kom bij mij terug en dan zal ik je bedenken. Ik naar mevrouw De Rijk en zoodra as ik bel, komt ze in d’r eigen persoon voor. Ze zag d’r geregeld uit as ’n dame uit ’n kast...”

„Ja, de Gooier, je mot ’s hoore, met een rooie matinée en kanten d’r an en d’r nek open, alsof ze een kind de borst had te geven, is ’t niet Pronk,” tusschenzinde de naaister.

„Net as ze zeit. D’r borst open en in d’r rooie morgenmatinée. En ze neemt me de rooie brief uit me hand en stopt ’m meteen weg zoo in d’r borst man, zoo vlug, dat ik niet wist, waar-ie bleef en ze geeft me een kwartje en zegt: de compelemente. Ik terug naar de ouwe en. ik zeg hoe ’t gebeurd is, net zoo, van d’r borst ook, en daar begint die ouwe me te lache en ik mot ’t nog is vertelle en hij geeft mij zoo uit zijn zak een gulde en neemt de witte brief terug. En twee dagen daarna komt-ie weer met twee brieve, een rooie en een witte, en ’k mot weer ’tzelfde doen en ze doet weer zelf open. Die rooie brief, die rook naar de muskus, bah wat ’n gemeene stank, en ik krijg weer een kwartje van haar en de ouwe geeft mij weer een gulden en twee sigaren uit z’n sigarenkoker, fijne hoor, hier de baas het ’r nog een van gerookt.”

„’t Was fijn spul,” zei de baas, na-genietend van de herinnering.

„En dat gaat ’n maand zoo door, ik altijd met twee brieve en de rooie gaf ik haar af en de witte bracht ik weer mee. Ik mos ’r altijd om klokke vijf zijn. Nou, en ik telkens vijf kwartjes voor me loopie, dat rekende an. Maar toen kom ik op een keer en daar doet mijnheer mij open en ik was eerst beduusd, want ’k was gewoon, dat zij zelvers