Twee weken bedelaar

„Is de Gooier d’r ook? Wel man, je zit zoo in ’t donker, dat ik je niet gezien heb. Alles wel thuis?”

„Sukkele hoor, sukkele. Mijn dochter hèt kliertering. ’k Heb ’r thuis gekregen hoor, uit ’r dienst en ’t is niks met d’r gedaan. De dokter zeit, dat ze ’t wel houwe zal, maar dokters klesse zoo veuls. Ze het polsies man as ’n pijpesteel en ze hoest as een simpanzee. ’t Is bewijle net een kucchie van d’r, alsof ze een slak in d’r strot hèt.” „Wat zeg je, wat zeg je ? En wat doet je vrouw nou ?”

„Me vrouw? As je mij nou verneu...t...”

„Nou, je hoef mèn d’r niet zoo om an te valle.”

„Z’n vrouw is ommers al twee maande dood...”

„Dood ? Is dikke Bet dood ?”

„Dat is ze,” zei de Gooier, zijn witten zakdoek uit zijn zak halend en beginnend te schreien.

„Nou, verekskuseer, dat ik ’t gesprek er op gebrocht heb, maar ’k mag sterve, as ik wist dat ze ’t afgelege had. Wie zou dat nou gezegd hebben ? Heb je d’r gekend Dirrekie ?”

„Ik,” zei een piepjong vrouwtje in den hoek bij ’t raam, die zat te breien. „Of ik dikke Bet gekend heb. ’k Heb drie maanden in de Boomstraat bove d’r gewoond. Je verliest ’r wat an,-de Gooier.” „Verlieze? ’t Is een ramp. Ik overkom ’t niet, ik overkom ’t niet.” Hij bleef gebogen zitten, met betraande oogen. Zijn rug, kromgetrokken van ’t voorovergebogen loopen, zeulend de mars op zijn lenden, bolde hoog op, in den bruinen schemer een bergje menschen-vleesch.

„Ze-was een beste vrouw voor mijn en voor d’r kind. Al mos ik ’s morgens om half vèf d’r uit, dan stond mijn koffie klaar hoor, en m’n boterham d’r bij. Daar zorgde ze altijd best voor. En as je dan ’s avonds thuis kwam en je had niks verdiend en je was melankoliek, dan praatte ze zoo om je kop, dat je waarachtig nog schik in je leven kreeg. Een best wèf, een best wèf.”

„En hoe het ze het dan zoo opeens afgeleid ?” vroeg Pronk.

„Die wèg wille, die blijve leven en die wille blijve leven, die gane weg,” zei de Gooier wat kalmer. „Ze was altijd vroolijk, mijn Bet, maar op een avond kom ik thuis van Haarlem en ze lèt op bed. Wat heb je? vraag ik d’r. Niks, zeit ze, en je koffie staat op ’t stelletje. Nou, ik ga naar ’t stelletje en daar staat de koffie niet, maar ’t keteltje leit ’r naast omgegooid en de koffer over de grond, een smeerboel., Nou, daaraan zag ik al, wat ik an de hand had. En meteen slaat de schrik me op mijn hart en ik zeg tegen d’r : „Bet, de koffie leit ’r naast. As je me maar niet weggenomen wordt.” ’k Wou dadelijk naar de dokter, ’k was in de bus, maar ze zei nee, al ben je in de bus, mot je niet voor alle wissewassies om de dokter sture. Maar ’s nachts kreeg ze ’t zoo benauwd, dat ’k niet in me bed kon blijve en ik gaan de dokter hale. Nou, je begrijpt, die was ook niet lekker, dat ’k ’m uit z’n nest haal, maar hij gaat toch met me mee. En zoodra ziet-ie ’r niet of hij zeit: „Waarom hèj-je mij niet eerder geroepen ?” en toen zeg ik: „We zijn fatsoendelijke mensche en al zijn we in de bus, dan zulle we eerder nog is een lepel wonderolie inneme dan