Twee weken bedelaar

„’t Ruikt toch maar goed, as je honger hebt. En wat zeg jij, wèffie?”

En met zijn zeer oog knipperde hij naar Antje, die tegenover hem zat.

„As je dat lekker noemt, hè je geen reuk, man.”

„Geen reuk ? Ik ruik an me bed, wie d’r op hèt gelegen. En vandaag het die vuile borstelmaker er zijn zuiproes weer op uitgeslape. Dat doen ze altijd op mijn bed. Op ’n ander ze bed durve ze niet te gaan ligge, die luizebosse. Maar met ’n gebrekkig man durve ze alles. Die ken ze eige niet verdedige.”

Hij bleef ineengedoken mokkend zitten, zijn vermolmden kop met kleine knikjes knikkend als teeken van zijn mopper-gepeinzen. Pronk, de besteller, kwam binnen.

„Middag saam. Nattigies, nattigies buiten.”

„Middag Pronk,” murmelde het op.

Pronk gooide zijn forsch lijf met een gewoonte-ruk op een stoel neer, die kraakte.

„Nou, ken ’t niet zachter? De meubels hebben al genoeg te lijen,” zei de waardin, die in den keukeningang was komen staan.

„’t Kan me niet verdo...n, al rakkert de heele d...dersche boel in mekaar, ’k Sta vandaag de heele dag voor een dubbeltje. Eén booschap. En toen zeit hij nog tegen mij : hoeveel ? Drie stuivers as gewoon, zeg ik. Geeft-ie mij een dubbeltje en zeit: Da’s genoeg voor ’n booschap een straat verder, ’t Kan me wat verd... al is ’t zeve strate. Mijn schoenen waren toch nat. En as je een verre booschap doet, geeft-ie toch niet meer.”

„’k Had het niet aangenomen,” zei Dries, de marskramer.

„Dan heb je heelemaal niks. En ’n volgend maal neemt-ie ’n ander. De concurrensje is toch al groot genoeg. As ze tegenswoordig geen werk hebbe, worden ze besteller. Allemaal wille ze besteller zijn. ’t Is alsof je d’r je een huis van kan late zette. As ’t zoo door gaat, weet ik allang wat ’k ga doen. ’k Ga met de schoenhak staan. Twee borstels van zeven stuivers, een kissie en een potje smeer en je hebt je bullen bij mekaar...”

„Da’s niks, ’t schoenepoese in de Haag,” meende Dries. „Wie laat in de Haag z’n schoene op straat poese. Kom man, ze poese ze zelf ’s morgens om een fooi uit te spare. ’t Zijn ommers armoedzaaiers met ’n hoed op hier. En as besteller hè je nog is avontuur.” „Dat ’s waar,” keelde het diep op uit den mond van Pronk. „Dat ’s waar, avontuur heb je. Toen ik, ’t zal nou drie maand geleje weze, die heer an de hand had, waar ’k ’n briefie voor weg mos brengen naar mevrouw De Rijk, zat ’t ’r an hoor. Deze nieuwe pet en deze onderbroeken — hij trok zijn bovenbroek op, om ’t bruin wollen ondergoed te toonen — heb ’k ’r nog van gekocht.”

„Pronk, vertel d’r nog is van,” vroeg de moeder van Jantje. „Mensch, ’k heb het al zoo dukkels verteld. Je neemt me d’r mee in de maling.”

„Waarachtig niet. Maar hier Dries heit ’t nog niet gehoord en de Gooier is ook vanmiddag gekomme...”