Twee weken bedelaar

6i

„Ja, zoo rond als een knikker.”

Jantje begon te lachen.

„Dan zou je er ommers afvallen.”

„Neen, de aantrekkingskracht van de aarde houdt ons vast.” „En waarom valt de aarde dan niet opeens naar de zon toe of de zon op de aarde?”

„Doordat er weer andere werelden in ’t luchtruim zijn, die de zon of de aarde weer net zooveel aantrekken en zoo blijven ze al'e-maal net op hun plaats.”

Hij bleef een oogenblik stil, als dacht hij na over ’tgeen ik gezegd had.

„Hè,” zei hij met een zucht, „’k zou zoo graag kennen lezen, om dat allemaal te weten te komme.”

„Wil ik je lezen leeren, Jantje?”

„Nou asjeblieft. As ik geld had, zou ik het u er wel voor willen geven. En nou wou ik nog wat aan u vragen.”

„Zeg het maar, Jan.”

„Nou, asse nou de wolke van regen zijn, zooals ze zegge en al de wolke vallen in de zee en op het land en in de Haag op de straten en in de grachten en overal en d’r zijn geen wolke meer, zou het dan nooit meer regenen?”

„Er zijn altijd weer nieuwe wolken, Jantje. Want ’t water van de aarde gaat weer als damp omhoog, net als de stoom uit den waterketel en daar boven wordt dan al die damp weer een dichte wolk en als-ie te zwaar is, om te blijven hangen, valt-ie weer als regen neer.”

„Weet u dat nou allemaal uit de boeken ?”

„Ja Jan.”

„As ik ook maar lezen kon. Leert u mij vanavond al lezen? En gaat u morgen weer met mij uit, as het regent. Misschien verdienen wij morgen wel een gulden. U mot nou maar niks er om geven, dat wij vandaag niks gemaakt hebben, ’t Is de buurt niet. U mot naar de Javastraat gaan en daarheen. Daar zitten de centen. En zalle we nou vanavond maar terugloope naar den Haag? Of zal ik loope, dan kan u rijen?”

„En je voeten zijn zoo nat, Jantje.”

„O, dat ’s niks. Ik kan er best op loopen. Als ze nooit erger stuk gaan...”

Wij liepen samen zwijgend in de schemering langs het strand. Opeens zeide hij :

„Mijnheer, ik wou nog wat weten. Zouwen ze de zee niet kunnen dempen ?”

„Neen jongen, waar zouden ze al het zand vandaan halen?” „Nou, yan de duinen.”

„Al gooide je alle duinen er in, dan zou je ’t nog niet merken. Zoo diep en groot is de zee.”

„En als de zon nou in de zee valt, wordt-ie dan niet gloeiend ?” „’k Heb je immers gezegd, dat de zon heel ver weg staat en dat ’t maar gezichtsbedrog is, als je hem in ’t water ziet ondergaan.”

„Nou ja, maar ’t is zoo raar. Je ziet ’m ’r toch duidelijk in vallen...”