Twee weken bedelaar

VII.

Vrijdag 24 November. Het regende. Met metaalachtig geluid gorgelde het water in een goot, die buiten aan het dak moest grenzen. Zacht suizelden de droppels neer op ’t kleine lichtraampje boven de koekoek.

„Da’s een misse dag, cheffie!” zei er een nog in bed liggend tot een ander.

„Praat er niet van, praat er niet van. ’k Wou uit miserabeliteit wel de heele dag op m’n nest blijven liggen. Wat heb je aan regen? Je voeten worden zoo nat as wier en as je niet oppas, is je lassie bedorven ook...

„Ik ga d’r niet op uit hoor, as ’t niet ophoudt. Dan mot ’r maar komme wat komt...”

„Me rug is krom van de rimmetiek. Dat heb ’k altijd met nat weer...”

... Het regende. In de gelagkamer, waar het vale donker van een wintermorgen dik-somber neerhing, stonden ze om de kachel of zaten aan de tafeltjes, moedeloos, gedrukt of korzelig en twistziek.

„Is die bl...ksemsche jongen nu nog niet op?” vroeg de vader van ’t bedelkind.

„Hij zal denken, ’t is toch rusten vandaag.”

„Wat heb je an die opvreters ? Gisteren had-ie net zeven stuivers verdiend en vandaag kost-ie ze me weer. Wat heb je op die manier an je kinderen ? Niks. Ze vreten je op. En dan hèt een ander nog ’n groot oog op je.”

„Nou, hij kan toch niet helpen, dat ’t regent,” zei de moeder.

„Wie zeit dat dan ? Zeg ik dat ? Daarmee pest je me nou altijd, om me woorde in me strot te leggen, die ’k niet heb gezeid.”

„Hou toch je...... Zóó, die het ’r beter slag van. Hoor je d’r...!”

Er klonk boven het gegil van een vrouw. Een kort oogenblik later kwam het zesjarig zoontje van den orgeldraaier naar beneden.

„Mijn vader geeft ’r een beetje boter op d’r brood,” lachte het kind.

„Jouw vader is een groote sm...rlap, dat ken-ie van mijn op een brieffie krijgen. As die een kwaje zin heit, slaat-ie die ongelukkige moeder van jou op d’r ziel.”